In het werk van filmmaker, fotograaf en acteur David Verbeek heeft het Verre Oosten altijd een grote rol gespeeld. Veel van zijn films, zoals Shanghai Trance, cyberdrama R U There en Club Zeus spelen zich af in en rondom Azië en dan met name China. Het mystieke van het continent wordt hierbij benadrukt. Je moet haast zelf in China zijn geweest om dit altijd volop te kunnen doorgronden en waarderen. Met Verbeeks nieuwste project, dat zich zowel in Taiwan als Amsterdam afspeelt is dit eveneens het geval.
Een naamloze fotograaf stuit in Taiwan op een mooi, maar tevens veelzeggend plaatje. Hij fotografeert een meisje op een parkeerplaats in Taiwan. Ze speelt met een prachtig versierde verlichte vlieger. De ouders van het meisje, zo vinden we later uit, hebben het niet breed. Hun restaurant loopt maar matig en er is veel ruzie in het gezin. De oplossing voor hun geldproblemen zit in het uitbreiden van de franchise. Het is een plan dat de vrouw des huizes niet ziet zitten. Voor het meisje zelf zijn er ook problemen. Haar beste vriend is van veel rijkere komaf, maar dreigt met zijn ouders mee te moeten verhuizen naar New York omdat zijn vader daar een nieuwe baan heeft. De wereld van het meisje dreigt in te storten.
De fotograaf heeft op de terugvlucht naar Nederland ondertussen een bijzondere ontmoeting met een oudere geleerde vrouw. Eenmaal thuis in Amsterdam krijgen we een inkijkje in zijn leven. We zien een leuk meisje dat op bezoek komt en zijn ouders die zich afvragen wat hij toch in het verre Azië te zoeken heeft. Thuis bewerkt de fotograaf de foto van het meisje en plaatst een onheilspellende demon op de achtergrond.
Verbeek, die voor het eerst ook optreedt als acteur en min of meer zichzelf speelt, weet je niet altijd helemaal bij de Aziatische wereld te betrekken. Zijn films hebben vrijwel altijd een ongrijpbaar en filosofisch tintje. Dit leidt er in sommige gevallen toe dat Verbeek zijn publiek zelfs van zich verwijdert ondanks de diep persoonlijke en psychologische thematiek die hij opzoekt.
Of dit heel bezwaarlijk is, valt te bezien, want fascinerend is de Aziatische wereld wel. Maar zoals voor veel Aziatische landen en hun omgang met buitenstaanders geldt: je wordt er nooit echt helemaal onderdeel van. Ondanks deze afstand is Verbeeks werk warm en betrokken, omdat hij de relatie tussen het onderwerp van zijn foto en de maker onderzoekt.
An Impossibly Small Object, waarvan de titel door de vrouw in het vliegtuig wordt uitgelegd, is in veel opzichten typerend voor het werk van Verbeek. Hij toont ons niet alleen een wereld die voor velen onzichtbaar zal blijven, zelfs als je wel eens in China bent geweest, maar hij maakt ook connecties en observaties die alleen een fotograaf zal maken. Verbeek is één van die weinige Nederlandse filmmakers met een geheel eigen stijl en toon. Hij is geen allemansvriend die een zo groot mogelijke schare kijkers aan zich wil binden.
En soms, zo blijkt uit de openingsscène waarin de fotograaf subsidie moet zien los te peuteren, is er slechts een idee en zal de tijd leren waar dit toe leidt. Dit is het type regisseur dat we moeten koesteren.
