Dankzij een klassiek gevalletje van overboeken moeten twee families een appartement noodgedwongen delen in Time Share. Nee, niet die schattige telefilm met Timothy Dalton (een romkom met toevallig exact dezelfde opzet en naam). Sebastian Hofmanns Time Share verdraait de onschuldige vakantieproblemen in een kunstzinnige en duistere komedie, die zelfs neigt naar pure psychologische horror.
Het is vrij knap hoe Hofmann de aandacht weet vast te houden terwijl er van een plot nauwelijks sprake is. De propere Pedro en alledaagse Abel komen beiden met hun familie terecht in een time-sharing-appartement. Ondanks een goed gesprek met de manager, moeten ze hun gratis vakantie maar met elkaar delen. Pedro's vriendin en Abels aanhang maken er al gauw het beste van en zijn zich van geen kwaad bewust. Er volgt geen reeks aan malle fratsen of een epische tocht van Pedro om de vakantie te redden. Eigenlijk verandert er vrijwel niets.
Wat Hofmann uiteindelijk doet is niet spelen met een uitgebreid plot, maar een soort uitgebreide oefening in het Koelesjov-effect. Puur door beelden naast elkaar te leggen, personages af te wisselen en de kleinste details te koppelen, wordt een steeds sterkere suggestie gecreëerd. Benauwende camerabewegingen, sullige toeristen, dominerende Amerikaanse verkopers en een hotel in de vorm van een piramide. Op zichzelf betekent het niets, maar Hofmann gebruikt ze uiterst slim om een dreigend en paranoïde gevoel op te bouwen. Bij Pedro, maar vooral bij ons.
De eigenzinnige Pedro lijkt de enige persoon te zijn die nog een eigen gedachtegang en mening heeft. In tegenstelling tot zijn meegaande vriendin of de andere knullige huisvader, blijft hij sceptisch. De sombere hotelmedewerker Andres heeft een vergelijkbaar probleem: hij is proactief en stelt kritische vragen, maar komt nooit verder. Zowel Andres als Pedro komt er langzamerhand achter hoe de wereld echt in elkaar steekt. Valse beloftes, een keiharde hiërarchie en vernietigende sociale druk voor diegenen die er niet in meegaan. Deze thema's bouwen alsmaar op en maken het vakantieoord in Tiempo Compartido steeds ondraaglijker, zonder dat ooit wordt verteld wat er nu precies mis mee is.
Tiempo Compartido is genuanceerd, naargeestig en probeert vooral een verschrikkelijk wereldbeeld te verkopen. Hofmann pakt dit op indrukwekkende wijze aan, niet alleen met zijn gebruik van beeld. De soundtrack is kluchtig en maf, maar tevens onheilspellend en spookachtig. RJ Mitte tovert een vreemd soort vals charisma op het scherm en Méndez weet Pedro uitstekend te laten ontsporen, zonder dat dit tragische personage echt weet waarom. In vrijwel alle filmelementen wordt de psychologische horror doorgevoerd, zelfs de ongemakkelijke credits zijn ietwat hypnotiserend.
Het enige betwistbare minpuntje is het feit dat de bom nooit barst. Het is lang gissen wat Hofmann nu eigenlijk probeert te vertellen, maar zodra het eenmaal duidelijk wordt, verwacht je een desastreuze ontknoping of een prachtig moment van catharsis. Misschien zelfs antwoorden op alle paranoïde gevoelens die ontstaan door deze misvormde filmwereld. Ook al is er wel degelijk een soort ontlading in de climax, de Mexicaanse regisseur houdt zich uiteindelijk best in. Hij bouwt enorm veel emotie, spanning en vragen op, maar beantwoordt dit met een vrij open einde.
Je zou kunnen zeggen dat de film hier juist sterker van wordt, door die tergende spanning nooit echt weg te nemen. Simpelweg het creëren van een tragisch stel hoofdpersonen en het loslaten van duistere thema's op de kijker, is genoeg om het filosofische punt te maken. Probleem is wel dat het uiterst dunne verhaal de film dan ietwat tegenwerkt, waardoor vooral cynische doordenkers ervan zullen smullen. Tiempo Compartido is een soms vage, vreemde en absurdistische arthousefilm zonder verhaal. En toch weet Hofmann ontzettend goed een ontstellende wereld neer te zetten dankzij intelligent gebruik van film, tergende thema's en duistere humor; Pedro's horrorvakantie zal best een indruk achterlaten.
