Wie is opgegroeid in de jaren negentig weet zich wellicht nog wel de waargebeurde woensdagavondfilms van RTL4 te herinneren. Het waren Amerikaanse televisiefilms over heftige onderwerpen gebaseerd op echte gebeurtenissen, vaak met Tori Spelling of een ander castlid van Bevery Hills 90210 in de hoofdrol. De boel werd op het dramatische vlak echter flink aangedikt en de scenario's waren tenenkrommend. Je ging haast uitzien naar de reclameblokken.
Na het zien van Adrift over een dappere Amerikaanse vrouw die schipbreuk lijdt, kun je je maar moeilijk aan de indruk onttrekken dat haar levensverhaal prima had gepast in de woensdagavondprogrammering van de commerciële familiezender. Het is een treurige constatering, omdat op papier er zo veel lijkt te kloppen. Sterren als Shailene Woodley en Sam Claflin op de loonlijst en IJslander Baltasar Kormákur aan het roer mochten jammer genoeg niet baten. En dan werd ook nog eens vrijwel alles op open zee gefilmd. Ga er maar aanstaan.
Met het boek van Tami Ashcraft, die het echte drama doorleefde, als basis werd een team van drie schrijvers op de klus gezet om er een degelijke bioscoopfilm van te schrijven. Het heeft geresulteerd in een warrig scenario dat voortdurend tussen twee tijdsmomenten schakelt. Adrift start met Tami die moederziel alleen op een luxe jacht midden op de Grote Oceaan dobbert. Hoe het zo gekomen is wordt uitgelegd in vele voortschrijdende flashbacks, waarin we zie hoe de vrouw uit San Diego een flierefluitster zonder vaste woon- en verblijfplaats is en het aanlegt met de veel oudere Britse Richard.
Waar het vooral misgaat is de ongeloofwaardige wijze waarop het schrijverscollectief de personages heeft ingevuld. Tami is een heldhaftige, avontuurlijke vrouw, wat uiteraard vooral moet blijken tijdens de solomomenten op zee, die haar mannetje staat en zich overal wel thuis voelt. Richard is niet alleen een wandelend cliché, van de stoere doch romantische zeebonk, maar praat ook enkel in tegeltjeswijsheden en romantische oneliners. Dat de eigengereide Tami hier zo makkelijk voor valt is een groot mysterie.
Van een bevriend Brits stelt krijgt Richard het voorstel om hun enorme zeejacht van Tahiti naar San Diego te varen. Richard stemt gelijk toe, maar de regels van waargebeurd woensdagavondtelevisiedrama dicteren dat Tami nog even moet tegensputteren. Het stel kent elkaar immers nog maar net en ze is er nog niet aan toe om weer terug naar haar thuisbasis in de VS te varen. Maar ja, de liefde en het avontuur lonken dus ze besluit uiteindelijk toch maar mee te zeilen met de liefde van haar leven op de woeste baren.
En woest wil het maar niet worden. Het wachten is onhoudbaar lang op het moment waarop de twee tijdslijnen samenkomen. Dit is logischerwijs de enorme orkaan die ervoor zorgt dat het stel kopje onder dreigt te raken. Enige actie is inmiddels meer dan wenselijk, maar in de uitvoering van de scheepsramp stelt Kormákur, toch niet de minste in de Europese arthousescene, wederom teleur. De regisseur is meer geïnteresseerd in het wel en wee van de personages, maar tja als deze zo magertjes zijn ingevuld is het lastig meeleven als je de uitkomst van de schipbreuk al grotendeels kent.
Adrift kent weinig emotionele diepgang en hinkt juist op maar één gedachte. De acteurs kunnen maar moeilijk uit de voeten met een zwalkend scenario dat - ongetwijfeld onbedoeld - de vastgeroeste verhoudingen tussen man en vrouw nog eens flink aanstipt. Zelfs als Tami er alleen voorstaat weet ze Richard aan boord te hijsen om zich vervolgens weer compleet dienstbaar op te stellen. Mocht je de gok naar de bios willen wagen: probeer zo weinig mogelijk over het echte verhaal te lezen, dan bespaar je jezelf een flinke spoiler.
