In 2016 zorgde Deadpool voor een ongekende hype, mede aangewakkerd door een geniale marketingcampagne. Natuurlijk moest er een sequel volgen op dit unieke meesterwerkje én moest deze bovendien grootster zijn op alle vlakken. De grootste uitdaging van regisseur David Leitch en creatief brein Ryan Reynolds is het vinden van een originele invalshoek zonder de aantrekkingskracht van het eerste deel te verliezen, want met zo'n typische en verfrissende film als Deadpool bestaat al gauw de kans dat het als een uitgekauwd concept voelt. De oplossing? Het kwadrateren van de actie, grappen en personages. De vraag is of dat werkt voor een film die juist zo sterk was dankzij zijn kleinschalige en unieke karakter.
In zijn nieuwe missie moet Deadpool de geradicaliseerde mutant Russell (een robuuste tiener met vuurvaste handjes) beschermen tegen de futuristische supersoldaat Cable die gewapend met een teddybeertje en wat zwaarder geschut, uit is op het problematische joch. In de basis is de succesformule van Deadpool niet in mootjes gehakt. De makers borduren voort op de grove satire en bloederige actie die het origineel zo anders maakte dan de kindvriendelijkere producties van Marvel. Het kunstje wordt dus nog eens dik overgedaan, maar toch lijkt men meer op veilig te hebben willen spelen, want de eerder zo verdiende R-rating wordt in dit vervolg minder uitgebuit. Deadpool 2 is minder duister en gruwelijk en bevat ook minder naakt. Daarmee lijkt Fox langzaam op te willen schuiven naar een traditionelere franchise. Wellicht ter voorbereiding op de overstap naar Disney?
In het begin kondigt Deadpool al aan dat zijn minst favoriete f-woord centraal zal staan in deze film; familie. Of het nou gaat over het gezinnetje dat hij wil stichten met zijn snoezepoes Vanessa of over de samenwerking met andere (anti)helden. Waar Deadpool in de eerste film nog moest constateren dat filmstudio Fox zich geen extra X-Men kon veroorloven, zit de sequel vol nieuwe bekende personages uit de comics. Deadpool is er namelijk van overtuigd dat hij cyborg Cable niet alleen kan stoppen en stelt daarom een team samen met de vooruitstrevende en genderneutrale naam X-Force. Natuurlijk blijft Deadpool de dominante factor, maar hoe kan dat ook anders met een atypische held die zich constant opdringt aan het publiek. Jammer genoeg wordt het overgrote deel van de geïntroduceerde freakshowartiesten al snel (en op een vrij goedkope manier) losgelaten en mag alleen Domino, zeg maar Vrouwe Fortuna in levenden lijve, mee blijven knokken.
Met de guitige humor, oneliners en sneren naar andere popculturele werken (ditmaal van Frozen tot aan de discografie van Dolly Parton) zit het wederom wel snor. Het snedige commentaar van Marvels bekendste hofnar is inmiddels enorm voorspelbaar geworden, maar in de meeste gevallen niet minder grappig. Deadpool 2 is dan ook vooral lachen, gieren, brullen. Dat feit wordt soms echter iets te gretig gebruikt als hoofdmotor en dekmantel om het verder wat magere en rommelige verhaal te verhullen in een soort sarcastische grappenmist. Het tegengeluid dat Reynolds & co hebben willen geven - een duidelijkere emotionele gelaagdheid - werkt niet altijd en vertraagt de film bovendien ook onnodig op sommige momenten. Lovenswaardig is vooral de schitterende cinematografie waarmee Deadpool 2 ruimschoots boven zijn voorganger uitstijgt. Ook de James Bondachtige openingstitels spatten van het scherm af. De beelden zijn over het algemeen erg mooi en in tegenstelling tot het eerste deel ook erg kleurrijk, al zakt de CGI op enkele momenten af naar een niveautje 'uitgelekte testbeelden'.
Het grootste probleem is eigenlijk dat Deadpool 2 net iets te veel een échte superheldenfilm probeert te zijn in plaats van die welkome middelvinger naar het genre zoals zijn voorganger wel was. De verwachtingen onder fans zijn torenhoog en die druk lijkt ervoor te hebben gezorgd dat de makers blindelings van alles en nog wat uit de kast hebben getrokken om opnieuw te kunnen imponeren, zonder daadwerkelijk helemaal eer te doen aan het creatieve en onconventionele eerste deel. Deadpool 2 bevindt zich nu tussen de grotere, serieuzere jongens en komt niet meer weg met een continue grappenparade. Deadpool 2 is dus niet zo perfect gebalanceerd zoals zou moeten zijn. Desondanks is een vermakelijk bioscoopbezoek gegarandeerd. Helemaal blijven zitten tot na de aftiteling hoeft overigens niet, maar een superleuk stukje voor de credits (met een vette knipoog naar de eerdere genrewerken van Reynolds) kun je wel verwachten. En zorg dat je de geinige cameo's niet mist!
