Het achterlaten van je kindertijd en daarmee je onschuld, net iets anders zijn dan de rest of de complexe emoties van een tiener: je kunt het zo gek niet bedenken of Pixar weet er een originele en vooral emotionele draai aan te geven. De kracht van de animatiestudio uit San Francisco is dat ze van de ingewikkeldste onderwerpen een meeslepend avontuur voor de hele familie weten te maken en hierin verschillende lagen verwerken.
Eén van de weinige zekerheden die het leven kent is de dood. Ga er maar aanstaan: een animatiefilm optuigen over het einde en het hiernamaals. In deze missie van Lee Unkrich (Toy Story 3) en coregisseur Adrian Molina helpt het dat niet alle culturen even somber tegen de dood aankijken.
In Mexico bijvoorbeeld vieren ze op Día de Muertos (1 en 2 november) dat de zielen van de doden terug naar aarde keren. Voor buitenstaanders een vreemde gewaarwording, maar voor de Mexicanen een onderdeel van hun leven en traditie.
Het lukt de makers van de negentiende speelfilm van Pixar om op wonderbaarlijke wijze de culturele verschillen te overbruggen en een universeel verhaal te schetsen van de twaalfjarige Miguel. Hij doet niets liever dan muziek maken, maar heeft een verbod opgelegd gekregen van zijn familie om ook maar een noot te produceren. Miguels aan een rolstoel gebonden, stokoude overgrootmoeder Coco kan zich nog de tijd herinneren dat haar moeder alle geloof in de liefde verloor toen Coco's vader, een muzikant, zijn gezin verliet.
In de aanloop naar de Mexicaanse feestdag brengt Miguel een bezoek aan het graf van de nationale muziekheld Ernesto de la Cruz die op tragische wijze tijdens een fameus optreden werd geplet door een enorm object en zo het hoekje omging. Miguel is er heilig van overtuigd dat hij een afstammeling van de De la Cruz is. Als bij toverslag wordt de jongen samen met de straathond Dante in de wonderlijke wereld van de doden gezogen.
Pixar staat bekend om de prachtige afgeronde verhalen waar alles uiteindelijk op zijn plek valt. Vooral op dat vlak stelt Coco toch wat teleur. Omdat de lat van Pixar-producties zo ontiegelijk hoog ligt en de subdivisie van Disney door de finesse van de verhaallijnen met kop en schouders boven de concurrenten uitsteekt, zijn de verwachtingen bij voorbaat torenhoog. Het zit dit keer net wat minder briljant in elkaar.
Er zijn diverse lijntjes uitgezet waar je een eind in mee kunt gaan (Miguel krijgt een missie op zijn bordje en komt in contact met morsdode maar kleurrijke personages en familieleden), maar ze zijn slordig en gehaast in elkaar geknoopt. Vooral naar het einde toe krijgt dit kleurrijke animatieavontuur daar last van. Voor jeugdige kijkers zal het allemaal net wat te snel gaan en te ingewikkeld zijn.
Desalniettemin presenteert Pixar zich wederom met een overdonderend visueel palet waarbij je je ogen uitkijkt. Waar de dood in vele animatiefilms een grauwe deprimerende bedoening is, is in de visie van Unkrich en de zijnen de dodenstad waar Miguel terechtkomt een groot pretpark dat net zo levendig is als het dorpje waar hij zich doorgaans onder de levenden bevindt.
Er vallen een boel grappen en grollen te maken over dode bekendheden en wat je allemaal wel niet kunt uithalen met botten en schedels, maar het schrijversteam houdt zich aardig in. Niet-Mexicanen zal een boel ontgaan, vanwege de vele culturele referenties, maar desondanks krijg je nergens het gevoel dat je wat onthouden wordt.
Het is opmerkelijk hoe Unkrich erin is geslaagd om de Mexicanen niet als een karikatuur neer te zetten. Hij heeft weliswaar een aantal lokale stemmen, waaronder die van Gael García Bernal ingeschakeld, maar ze zetten hun mogelijke accent niet vet aan. We zien goddank geen siëstahoudende luilakken met grote sombrero's en dikke sigaren.
Coco is een feest voor het oog en een lofzang op familie en de band met de overleden zielen. De schele hond Dante, wiens tong voortdurend uit zijn bek hangt en niet al te snugger is, doet wat denken aan de gestoorde kip uit Vaiana, maar vormt toch een vermakelijke sidekick. Het geheel wordt ook nog eens opgefleurd met aanstekelijke muzieknummers en een zeer getalenteerde jonge stemacteur die de rol van Miguel heeft ingesproken.
Dit is wellicht niet Pixar op zijn best, maar nog steeds een knettergoede animatiefilm. Hij wordt voorafgegaan door een animatiefilm van ruim twintig minuten rondom sneeuwpop Olaf uit Frozen. Deze was ten tijde van de persbezichtiging helaas niet beschikbaar.
