Aandoenlijk, zoals de makers van Happy Death Day een ode brengen aan de moeder aller 'time loop'-films Groundhog Day uit 1993. In een scène die louter dient ter ophemeling van laatstgenoemde film, is de ietwat sukkelige Carter met stomheid geslagen, omdat zijn studiegenoot nog nooit van acteur Bill Murray heeft gehoord. Een knullige scène natuurlijk, maar ergens is hij ook heel sterk: de makers beseffen namelijk dondersgoed hoe hun horrorfilm zich tot deze klassieker verhoudt.
De verhaalstructuur is hetzelfde. In beide films wordt gespeeld met het concept van cyclische tijd. Met andere woorden: het hoofdpersonage beleeft een scherp afgebakende periode - bijvoorbeeld een uur, een dag of een week - telkens opnieuw. Om de cyclus te doorbreken moet hij of zij bij zichzelf te rade gaan. Dikwijls is het een morele kwestie, waarbij de oplossing ligt in een aanpassing van het gedrag richting de omgeving.
Exemplarisch is het eerder dit jaar verschenen Before I Fall van Ry Russo-Young, waarin een tienermeisje zich genoodzaakt zag om te veranderen van een kille bitch in een weldoener. Al even onsympathiek is übertrut Tree, het hoofdpersonage uit Happy Death Day. Elke dag ontwaakt zij op haar verjaardag en elke avond wordt zij over de kling gejaagd door een maniak met een babymasker. Weinig tijd voor moraliserende lessen dus, want er moet een moordenaar ontmaskerd worden die zich waarschijnlijk op de campus van de universiteit schuilhoudt.
Zoals alle personages in dertien-in-een-dozijn-horrorfilms handelt ook Tree als een kip zonder kop. Doordat zij veelvuldig domme en onlogische keuzes maakt (lees: 's avonds laat alleen door een donker en verlaten tunneltje lopen), hoop je stiekem dat iemand haar de strot zal afsnijden. Een voordeel van een 'time loop'-horror zoals deze: dat moment dient zich niet één, maar wel twee, drie, vier, vijf keer aan. Halverwege proberen de makers haar plotseling een motivatie mee te geven voor haar nare gedrag, maar dan is het eigenlijk al te laat om enig gevoel van medelijden met haar te krijgen.
Overigens moet aan het horrorelement niet te zwaar getild worden. Happy Death Day is niet bloederig en zelfs niet echt eng of spannend. Daarvoor buitelen er simpelweg te veel clichés over elkaar heen. Helaas moet het gruwelen wederom komen van slecht getimede schrikeffecten, waarbij de makers de volumeknop in één keer opendraaien. Veel beter zouden ze eraan doen om situaties te creëren die niet constant met een luide schreeuw eindigen, maar juist aan een unheimische sfeer bouwen.
Bovendien mikken de producenten met deze film overduidelijk op een tienerpubliek dat niet of nauwelijks bekend is met iconen als Jason Voorhees en Michael Myers. Dat blijkt vooral uit het feit dat Christopher Landons film is dichtgesmeerd met popliedjes. Daarnaast is de motivatie van de dader om telkens opnieuw een slachtpartij aan te richten ronduit belachelijk en puberaal. In het laatste kwartier proberen regisseur en co met een verrassende wending op de proppen te komen, maar het is vooral ontzettend suf en vergezocht. Happy Death Day is wellicht een prima verzetje voor wie zich met Halloween stierlijk verveelt, maar zeker geen horror die je keer op keer op keer wilt bekijken.
