Liefde is best lastig, vooral als je een tiener bent. In het geval van de achttienjarige Maddy is het zelfs een ware kwelling, want contact met jongens is uitgesloten. Het prachtige meisje is zo'n beetje haar hele leven niet buiten geweest. Ze wordt gevangen gehouden door een afwijking in haar afweersysteem.
Fans van de komedieserie Seinfeld kennen wellicht nog de aflevering waarin een arrogante jongen centraal staat die in een soort plastic cel woont. Maddy leidt aan hetzelfde 'bubble-boy-syndroom', waarbij haar natuurlijke weerstand niet is opgewassen tegen ziektekiemen en prikkels van buitenaf. De enige mensen die ze ziet, zijn haar moeder, verpleegster Carla en diens dochter.
Het is dus een eenzaam bestaan en dan komt er uitgerekend de jongen van haar dromen naast haar wonen. Aanvankelijk blijft het contact tussen Maddy en boy-next-door Olly nog beperkt tot het uitwisselen van verliefde blikken, briefjes en app-berichtjes. Maar hoe lang houden de twee het nog uit zonder fysiek contact? De gedachte dat hun liefde letterlijk Maddy's dood kan betekenen, is een ware kwelling.
Filmmaakster Stella Meghie en schrijfster Nicola Yoon, op wiens boek het tienerdrama Everything, Everything gebaseerd is, spelen graag met de contrasten tussen de twee tortelduifjes. Maddy draagt enkel witte kleding, terwijl Olly in het zwart is gehuld. Hij heeft een lastige gezinssituatie met een agressieve vader, terwijl zijn buurmeisje juist haar vader en broer heeft verloren en een liefhebbende, beschermende moeder om zich heen heeft.
Maar de twee vinden elkaar juist bij hetgeen hen verbindt. Maddy en Olly zijn op hun eigen manier gevangen en zoekende. Olly wil eigenlijk weer terugverhuizen naar de oostkust waar hij vandaan kwam, terwijl zijn nieuwe vriendinnetje niets liever wil dan de oceaan zien die op een steenworp afstand ligt.
Meghie zet de opbloeiende romance op creatieve wijze in de verf. Tekstberichtjes verschijnen in beeld en Maddy beeldt zich in dat de twee zich in dezelfde ruimte bevinden en daadwerkelijk een conversatie voeren. En er is zelfs een verwijzing naar de balkonscène in Woody Allens Annie Hall waarbij ondertiteling de ware gedachten van de twee weergeven. Tot dat moment is Everything, Everything een lieve tienerfilm met sympathieke hoofdrolspelers die je enkel het beste wenst.
Maar het gegeven dat hun liefde onmogelijk is, blijkt echter niet genoeg. Ze gaan steeds meer de risico's opzoeken en op een gegeven moment wordt een punt bereikt waarop je gaat twijfelen of het allemaal wel zo ernstig met Maddy is gesteld als ze doet voorkomen. Dit wordt bovendien ook nog eens omgeven door plotmatige schoonheidsfoutjes. Bijvoorbeeld omtrent Maddy's zwemvaardigheid.
Als de gemoederen hoog zijn opgelopen, wordt er nóg een plotwending van stal gehaald. Je had het een beetje kunnen zien aankomen, maar Meghie en Yoon zijn op dat moment hun publiek echt kwijt. Wat volgt is een haastige afronding en het gevoel dat je al die tijd bent bedonderd. Het tienerdrama dat zo charmant begon, wordt daarmee definitief om zeep geholpen.
