Verbeter de wereld, begin bij jezelf. De puber Vincent neemt deze bewering wel heel letterlijk. Hij is een idealist die zijn familie min of meer dwingt veganistisch te eten en maakt zich zorgen om de staat van de planeet. Als consument draagt hij bij aan de vernietiging van de aarde, zo meent hij.
Dus kan de jongen, wiens naam je op zijn Frans hoort uit te spreken, er naar eigen inzicht maar beter niet meer zijn. De opening van het Vlaamse tragikomische Vincent is confronterend. Vincent heeft weer eens een zelfmoordpoging gedaan en vanuit zijn gezichtspunt zien we zijn familie te hulp schieten en het ontwaken in het ziekenhuisbed.
De psycholoog die Vincent krijgt toegewezen snapt het allemaal niet, wat al blijkt uit het feit dat hij zijn naam steevast op zijn Nederlands uitspreekt. Vincents moeder is de wanhoop nabij en zit dus helemaal niet te wachten op de komst van een losgeslagen halfzusje uit Parijs. Maar voor Vincent kan deze Nikki wel eens de redding betekenen. De twee slaan op de vlucht op weg naar de Franse hoofdstad.
Vincent komt uit de stal van de makers van het veel lossere en vooral plattere Aanrijding in Moskou, dat draaide om een kluchtig ongeval tussen een wanhopige moeder en een botte vrachtwagenchauffeur in een wijk van Gent. Maar regisseur Christophe van Rompaey zoekt dit keer veel meer de zwarte zaken op en laat ons kennis maken met een zwaarmoedige hoofdpersoon met zelfmoordneigingen.
De komst van Nikki zorgt dan ook voor enige scepsis, vooral omdat Van Rompaey blind lijkt te varen op de vele contrasten tussen de Française en haar Vlaamse halfzus, Vincents moeder. Pas als blijkt dat deze Nikki ook niet zo gelukkig is als ze lijkt ontstaat er een beter evenwicht tussen de twee vrouwen. Maar dit is slecht een plotmiddel om de lijntjes wat meer te laten vieren.
Voor een groot deel presenteert Van Rompaey ons een roadmovie, waarbij Vincent en zijn tante op de hielen worden gezeten door hun familieleden die zich grote zorgen maken. De disfunctionele familie die ze vormen staat centraal. Met name wanneer de zwartehumorcomponent de boventoon gaat voeren dringen zich vergelijkingen op met bijvoorbeeld Little Miss Sunshine.
De elementen hiervoor zijn van meet af aan aanwezig. Vincents jongste zusje is een rasechte cynicus en zijn oudste hoogzwanger en achtergelaten door de vader van de toekomstige spruit. Moeder Marianne is van het soort dat alle balletjes in de lucht probeert te houden en zich altijd zorgen maakt, terwijl stiefvader Raf zo'n onbekommerde goedzak is die het zich allemaal maar laat aanleunen.
In potentie heeft Van Rompaey dus goed materiaal in handen, maar er wordt te vrijblijvend mee omgesprongen. Niet alle oneffenheden worden er namelijk mee gladgestreken. Dit wordt nog eens gecompleteerd door de vele pogingen om te illustreren dat de geschiedenis zich herhaalt, bijvoorbeeld als het gaat om de eigen ouders van Nikki en Marianne. Plotmatig valt er op Vincent dus een heleboel af te dingen en de toonzetting is niet altijd even subtiel gekozen gezien de onderwerpen die de revue passeren.
De Vlamingen zijn echter meesterlijk in het verwerken van hun sores die gepaard gaat met een flinke dosis sarcastische humor. Juist dit vermogen en het uitstekende spel van de cast redden Van Rompaey uit de brand. Het heeft geresulteerd in een lastig te peilen drama dat met voorspelbaarheden en sympathiemomenten aan elkaar is gelast, compleet met feelgoodeinde.
