De vermaarde Japanse filmkunstenaar Hayao Miyazaki heeft animatie altijd beschouwd als een middel en niet als een doel op zich. Met die gedachte hoeft een animatiefilm er dan ook niet levensecht uit te zien om een diepe emotionele indruk achter te laten. Het aangrijpende gestileerde werk van onze eigen Michaël Dudok de Wit met het prachtige spel van licht en schaduw bewijst dat wel.
Van deze orde is ook het beeldschone Franse Louise en Hiver (Louise in de Winter), waarin de achtergronden zijn opgebouwd uit vage aquarelstreken, de huizen en mensen nauwelijks detail hebben en ook de dialoog een ondergeschikte rol heeft gekregen. Zelfs het aantal personages is tot een minimum beperkt, waarbij iedereen behalve de titelfiguur is gedegradeerd tot bijrolspeler.
Maar het eerste filmproject van Jean-François Laguionie in vijf jaar heeft al deze opsmuk ook niet nodig. Hij toont ons een dame in de nadagen van haar leven die er helemaal alleen voor is komen te staan. Louise woont in een klein kustplaatsje in Bretagne waar het 's winters helemaal uitgestorven is. Ze mist de laatste trein naar de grote stad waar haar dochter met kleinkinderen vertoeft.
Het noodweer heeft de oude vrouw ook nog eens uit haar huis verdreven dus ze neemt haar intrek in een hutje aan de zee. Veel heeft Louise dan ook niet nodig. Af en toe de benen strekken, voedsel bij elkaar scharrelen, wandelen met de hond en de seizoenen voorbij zien trekken. Haar woonplaats is verworden tot een spookstad, waar ze naar hartenlust kan inbreken in het casino of proletarisch kan winkelen in het warenhuis.
Nood breekt wet en de ongekende levenslust van Louise gaat dan ook nooit vervelen. Laguionie weet met simpele lijnen gevoelens en gedachten op zijn publiek over te dragen. Doordat Louise zich ontpopt tot een vrouwelijke Robinson Crusoe die met optimisme en gevoel voor humor de winter doorbrengt dringen zich associaties op met Dudok de Wits The Red Turtle waarin ook nauwelijks een woord werd gewisseld en eenzaamheid de hoofdmoot was.
De mijmeringen van Louise gaan dikwijls uit naar het verleden, maar Laguionie weet maat te houden in het verweven van fantasie, herinneringen en werkelijkheid. Dit wordt feilloos aangevuld door de geluiden van de natuur en de elementen zoals de wind en de zee en de stemmige soundtrack.
Laguionie levert een ambachtelijke animatiefilm af die grotendeels leunt op de computer, hetgeen vooral te zien is in de vloeiende bewegingen van Louise en haar hondje, maar dat de warmte en uiterlijk heeft van een met de hand getekende film. Animatie is ook hier geen doel, maar een middel om de kijker mee te laten leven en mee te voeren met een bejaarde vrouw en haar levensfilosofie. En in die opzet is Laguionie ruimschoots geslaagd in deze uiteenzetting van het ouder worden en het gevoel niets meer te hoeven of moeten om gelukkig te zijn.
