Even de National Geographic uithangen. In Jeruzalem tussen de Oude Stad en de Tuin van Getsemane (waar naar verluidt Jezus verraden werd) ligt de Olijfberg, En op de glooiing van deze Olijfberg ligt een van de beroemdste en meest gewilde begraafplaatsen ter wereld. Moslims, christenen en joden willen er begraven worden omdat volgens diverse heilige boeken dit de plek is waar uiteindelijk ooit de doden zullen herrijzen.
Deze info is van symbolische betekenis voor het poëtische Israëlische drama The Mountain dat zich op en om deze begraafplaats afspeelt. Tzvia woont met haar man Reuven en hun drie kinderen in een klein huisje op de begraafplaats. Dagelijks maakt ze een ronde over het kerkhof, waarbij ze contact legt met de vele bezoekers, of het nu moslims, toeristen of Koreanen met een voorliefde voor Hebreeuwse poëzie zijn.
Maar privé is de orthodoxe vrouw zwaar ongelukkig. Haar echtgenoot, die onderwijzer is, besteedt weinig aandacht aan Tzvia en zit liever met zijn neus in de boeken. Hun huwelijk wordt niet geconsumeerd en Tzvia voelt zich eenzaam en niet gewaardeerd en geliefd.
Dit verandert als de vrome vrouw wordt geconfronteerd met heftige scènes tijdens een avondlijke ronde. Tzvia is heimelijk toeschouwer van een schaduwwereld. Ze is getuige van seksende stelletjes, zwervers en drugsgebruik. Aanvankelijk is ze vooral in shock door alles wat ze op het kerkhof meemaakt, maar er gaat voor haar ook een ongekende fascinatie uit van dit geheime universum.
Het staat in alle denkbare opzichten zo ver af en in zo'n groot contrast met haar dagelijkse leven dat het haar juist de ogen opent. De locatie van het voor drie wereldreligies belangrijke kerkhof is natuurlijk niet toevallig gekozen door filmmaakster Yaelle Kayam. De parallellen tussen het leven en de ontdekkingstocht van Tzvia en de begraven lichamen en hun uitzicht op wederopstanding laten zich gemakkelijk raden.
De Olijfberg waar de vrouw met haar gezin woont is hierdoor een metafoor voor haar individuele leven. Maar hoe evident dit ook moge zijn, Kayam houdt de uitwerking ervan heel ingetogen en zelfs introvert. Mountain kent geen grote scènes of heftige gebeurtenissen, maar alles wordt met beleid gepresenteerd, haast als voldongen feiten.
De vraag die opdoemt is dan ook of Kayam zich niet heeft verslikt in al deze subtiliteiten. Haar hoofdpersoon is niet uitgesproken en doet voornamelijk dienst als de ogen van de kijker, terwijl ze nu juist het lijdend voorwerp is die het allemaal moet ondergaan. Ook de contrasten en de parallellen met de leefomgeving liggen er dik bovenop.
Ondanks deze vreemde mix van onuitgesproken toon en open doelen is Mountain een bijzonder drama over de verlangens die in elke mens huizen. De doden worden met het verstrijken van de jaren steeds minder door hun geliefden bezocht en vergeten en zo is het ook met de emotionele behoeftes van Tzvia.
