Het Mexicaanse drama La Región Salvaje combineert op opmerkelijke wijze een verhaal over seksueel verlangen met sciencefiction. Het is dan ook een behoorlijk vreemde gewaarwording als voor het eerst een buitenaards wezen in beeld verschijnt in een productie die toch echt behoort tot het wereldcinemagenre.
In de openingsscène wordt het zicht nog beperkt tot een tentakel dat net dienst heeft gedaan in het seksueel tevreden stellen van een vrouwelijk personage. Maar later gooit filmmaker Amat Escalante de digitale trukendoos verder open. Veel over het hoe en waarom krijgen we niet te weten, want Escalante bezwijkt niet onder de drang om ons alles uit te leggen.
Waarom dit buitenaarde element is toegevoegd blijft namelijk wat vaag. Het is zeker niet noodzakelijk om een punt te maken en het is ook diep speuren naar de symbolische betekenis ervan. Het wezen dient enkel als illustratie dat de Mexicanen die hier de revue passeren ver gaan om hun behoeftes te bevredigen. Het houdt zich op in een hut in het bos en wordt verzorgd door een ouder echtpaar. Voor de dames is het een genotsmiddel, maar de heren dienen voornamelijk als offer.
Deze merkwaardige toevoeging lijkt nogal af te leiden van de hoofdmoot: het immense seksuele verlangen van een stel en een mysterieuze dame die zich een plek in hun leven verschaft. Bij het stel Alejandra en Ángel is de sleur erin geslopen. Wat Alejandra niet weet is dat haar echtgenoot het heimelijk aanlegt met haar broer Fabián. Deze Fabián, een medicus, komt in contact met de mysterieuze patiënte Verónica die zich bij hem meldt met een opvallende buikwond.
La Región Salvaje is een opmerkelijk allegaartje van stijlen en genres dat zich onmogelijk in een hokje laat proppen. Verónica heeft haar medische aandoening te danken aan het gruwelijke monster in het bos en via haar leren zowel Fabian als Alejandra hun weggestopte seksuele verlangens kennen.
Op een geheel ander niveau presenteert Escalante ons een sociaal drama over de fase waarin veel vastgeroeste stellen zich bevinden, namelijk het stellen van de vraag of je eeuwig trouw kan beloven aan je partner en of een langdurige relatie voldoende zal zijn voor het tevreden houden van de seksuele drift.
Met dit besef is het wat makkelijk om de losse eindjes aan elkaar te knopen en laten zich de bedoelingen van Escalante ook wat meer plaatsen. De filmmaker heeft echter gekozen voor een dermate extreme vorm van expressionisme en exhibitionisme dat de vorm de inhoud overstijgt. De allegorie die hem heeft voorgestaan laat zich er nog wel uit destilleren, vooral de combinatie van genot en verwoesting die het buitenaardse wezen oproept.
Het is zeker een gewaagde combinatie van plotelementen en metaforen die hij aan de kijker voorlegt, maar het valt te bezien of deze ook daadwerkelijk de bedoelingen van de maker kan doorgronden. Zij die eerder met het werk van de Mexicaan in aanraking gekomen zijn, zoals Sangre en het brute Heli, zullen wellicht wat moeite hebben met de abstracte weg die hij met La Región Salvaje is ingeslagen.
