De relatie tussen mens en dier, of eigenlijk tussen kind en dier, is een dankbaar onderwerp voor het jeugdfilmgenre. Wij hadden onze eigen Kauwboy, de Duitsers zijn dol op paardenmeisjes en de Oostenrijkers proberen het met de eenzame Lukas en zijn majestueuze arend Abel. Filmmakers Gerardo Olivares en Otmar Penker hebben zelfs een heuse ster in de vorm van Jean Reno weten te strikken. Gezien de doelgroep gaat Lukas & Abel: Vleugelbroertjes, origineel getiteld Brothers of the Wind, in ons land echter alleen in een nagesynchroniseerde versie uit.
Kosten noch moeite lijken gespaard, want het moet gezegd: de beelden van de besneeuwde Alpen zien er spectaculair uit. Het regisseurskoppel is met vliegtuigen en drones de bergtoppen opgeklauterd en overgevlogen om de ontzagwekkende shots op film vast te leggen. De proloog sluit nog het best aan bij de recente trend van natuurdocumentaires waarin een al dan niet geforceerd narratief is verwerkt. De arend die later de naam Abel zal meekrijgen groeit op in een nest in de bergen, maar verliest al snel zijn vader. Zijn door jaloezie gedreven broer dondert Abel zijn nest uit, waardoor hij gevonden wordt door het mensenjongetje Lukas.
Dit project kent een bijzondere ontstaansgeschiedenis, waarbij al in 2011 begonnen is met het schieten van de natuurbeelden zonder dat er nog maar een letter aan script op papier stond. Zo spontaan als dit klinkt was het overigens niet, want de manipulatie om naar een verhaal toe te werken is duidelijk merkbaar. Toch is het bewonderenswaardig dat de makers zo veel toeren hebben uitgehaald om alles mooi in beeld te brengen.
Lukas heeft jaren geleden zijn moeder verloren in een grote brand. Zijn vader is daardoor een norse, ontoegankelijke man geworden die niet met zijn gevoelens te koop loopt. Lukas wordt geduld, maar daar is dan ook alles wel mee gezegd. De vondst van de kleine arend is dan ook letterlijk een geschenk uit de hemel, maar Lukas moet zijn nieuwe gevleugelde vriend voor zijn vader verborgen houden in een hut op een Alpenvlakte. De boswachter, een rol van Reno, staat de jongen met raad en daad bij.
De moeite die de twee filmmakers in de schitterende beelden hebben gestopt, komt spijtig genoeg niet terug in het afgezaagde verhaal dat erg aan de oppervlakte blijft. Thema's blijven keurig afgescheiden en worden afgewerkt langs voorspelbare trajecten. Het is van meet af aan duidelijk waarop aangestuurd wordt. Lukas moet zijn heil niet zoeken in een gevleugeld vriendje dat zijn eenzaamheid helpt vergeten. Hij moet zich zien te verzoenen met het verleden en zijn vader, want volwassen roofvogels vliegen uiteindelijk uit.
De doelgroep zal er weinig om tanen dat hun incasseringsvermogen ten aanzien van ingewikkelde onderwerpen door de schrijvers is onderschat. Gelukkig maakt het avontuurlijke karakter een boel goed en valt er zelfs nog wat over de natuur en het behoud ervan op te steken. Lukas & Abel: Vleugelbroertjes is - om maar in de beeldspraak te blijven - geen hoogvlieger, maar een vermakelijk jeugdavontuur met een zwak dramatisch randje.
