Grote delen van onze wereldbevolking zijn inmiddels zo'n beetje vergroeid met de smartphone. Deze verslaving leidt tot extreme situaties, waar ook fervente bioscoopgangers zich ongetwijfeld aan ergeren. Als je een restaurant binnenloopt hebben negen van de tien eters een mobieltje naast het bord liggen. Er zijn zelfs al voorstellen gedaan om de voetgangerslichten te verplaatsen van een paal naar de rand van het trottoir zodat je niet meer van je mobiel op hoeft te kijken om te zien of je mag oversteken. De mobiele telefoon is niet meer weg te denken uit onze moderne maatschappij, maar mensen vergeten weleens dat hun hele privéleven er inmiddels in terug te vinden is. Daar kom je pas achter als je het stukje techniek verliest. Het apparaatje voedt ook nog eens de vermoedens dat iedereen wel iets te verbergen heeft. Voor een groep Italiaanse vrienden is het tijd voor een test. Hoe goed kennen ze elkaar eigenlijk? Want lukt het ze om tijdens een etentje elk gesprek met luidspreker aan te beantwoorden en elk mailtje, sms'je of appje hardop voor te lezen en te beantwoorden?
Perfetti Sconosciuti, ook wel bekend onder de Engelse titel Perfect Strangers kent een toneelmatige opzet, waarbij de verbale actie zich grotendeels in een enkele ruimte afspeelt. Centrale vraag is of het gebruik van mobiele telefoons mensen van elkaar heeft vervreemd. Kennen we elkaar nog wel werkelijk zo goed als we denken of gaat er in het mobieltje een hele schaduwwereld schuil waar maar enkelen deelgenoot van zijn? Het voorstel om elkaar volledige openheid van zaken te bieden is natuurlijk de kat op het spek bieden. Regisseur Paolo Genovese introduceert zeven personages, waarvan drie koppels en een voormalig vrijgezel wiens nieuwe partner verstek laat gaan wegens ziekte. Het zevental - onder wie een psychologe, arts, taxichauffeur en kantoorklerk - kent elkaar al decennialang. De hechte vrienden vormen een divers gezelschap van verschillende leeftijden, hetgeen garant staat voor een boeiende dynamiek.
Maar liefst vijf schrijvers hebben zich beziggehouden met het scenario. Dit uit zich in een veelzijdigheid aan dialogen met uiteenlopende invalshoeken. Opvallend is dat de scenaristen allemaal mannen zijn, maar zich goed hebben weten te verplaatsen in de andere sekse. Doordat de dialogen niet allemaal uit één pen zijn ontsproten, is een wervelende dynamiek ontstaan. De personages dagen elkaar verbaal voortdurend uit, maar wakkeren ook de nieuwsgierigheid van het publiek aan. De schrijvers hebben diverse oponthouden en misverstanden ingebouwd, zonder te verzanden in kluchtige situaties. Zo geeft een van de heren aan dat hij elke avond om tien uur een foto van een dame ontvangt, iets wat hij probeert te ondervangen door van telefoon te ruilen met zijn buurman aan tafel. De twee heren hebben immers hetzelfde toestel. In hun loyaliteit gaan de zeven disgenoten behoorlijk ver. Ze liegen voor elkaar en gaan mee in de meest bizarre omstandigheden. Maar Genovese moet toch ook bekennen dat er grenzen zijn; zelfs of misschien wel júist aan de reikwijdte van hechte vriendschappen.
Maar gaat Genovese wel diep genoeg in zijn pogingen om de invloed van de nieuwe vormen van communicatie te onderzoeken? Waar andere projecten zoals het Amerikaanse Disconnect allerhande facetten van miscommunicatie onderzochten, blijft het bij Perfetti Sconosciuti beperkt tot zeven mensen die iets voor hun partners en binnen hun vriendschappen verborgen hebben weten te houden. Het grotere geheel wordt ontzien. Dit leidt tot een enigszins teleurstellende vorm van voorspelbaarheid, want door de opzet kun je er donder op zeggen dat er veel rottigheid naar boven zal komen. Met de voorlaatste scène zaait Genovese dan weer verwarring en zelfs irritatie, omdat deze voor meerdere interpretaties vatbaar is. Dat had prima gewerkt in een drama dat nog wat aan de verbeelding over laat, maar niet in deze aaneenschakeling van confrontaties en verbaal vuurwerk. Dat Perfetti Sconosciuti in thuisland Italië een immense bioscoophit was, is niet verwonderlijk. Naast de sterrencast is het heerlijk ongegeneerd aapjes kijken die noodgedwongen de vuile was buiten hangen.
