Net zoals de mens zich niet in hokjes laat indelen, laat het leven zich niet in afzonderlijke fases of emoties rangschikken. Liefde en haat liggen dicht bij elkaar, hetgeen zeker ook gesteld mag worden over leven en dood. Voor iets vreselijks komt vaak ook iets moois in de plaats. Plannen, dat heeft het leven zeker niet geleerd. Dit zijn de centrale themas in de nieuwe van Julio Medem, het op momenten mierzoete, maar dramatisch oprechte Ma Ma. Terwijl het leven voor de werkloze lerares en moeder Magda alleen maar streken in petto lijkt te hebben, ontmoet ze een bijzondere man. Magda lijdt aan borstkanker en verkeert in het terminale stadium. Terwijl ze naar de voetbalwedstrijd van haar zoon kijkt, ontmoet ze talentscout Arturo. Hij krijgt te horen dat zijn kind en vrouw betrokken zijn bij een auto-ongeluk. De man treurt over het verlies van zijn dochter en zit aan het bed van zijn vrouw die in coma is geraakt. Tegelijkertijd komt hij Magda tegen tijdens haar bezoeken in het ziekenhuis. De twee trekken zich aan elkaar op. Het leven is van plan de twee dolende zielen eenzelfde richting op te sturen.
Medem, bekend van de vrijgevochten hartstocht van Lucía y el Sexo en Los Amantes del Circulo Polar, waarin het toeval en lotsbestemming ook al zon prominente rol innamen, lijkt de tegenstellingen zo vet mogelijk aan te willen zetten. Hij geeft ons het gevoel van hoop mee, maar drukt je gelijkertijd met de neus op de feiten. Magda gaat niet meer beter worden, maar zelf wil ze er nog niet aan om dit te accepteren. Daar heeft ze deels haar excuses voor. Haar zoon die misschien wel uit kan groeien tot profvoetballer of haar toekomstbeeld dat ze honderdtachtig graden ziet veranderen. Sterven past nu eenmaal niet in dit plaatje. Terwijl zij de dood zo lang mogelijk op afstand probeert te houden, moet Arturo deze vol in de ogen aankijken. Vraag is welke situatie idealer is: de dood als sluipmoordenaar of de dood als terrorist die plotseling en genadeloos toeslaat. Medem zorgt door deze twee uitersten voor een boeiende interactie tussen Magda en Arturo. Als twee vreemden met een gemeenschappelijke, ongrijpbare en onpeilbare vijand.
Ma Ma bewijst maar weer eens dat Penélope Cruz toch het best te pruimen is in Spaanstalige rollen. De actrice durft zich kwetsbaar op te stellen en toont naast de kracht en het doorzettingsvermogen van haar personage ook vooral de lelijkheid van haar ziekte. Zonder make-up en met flinke wallen laat Cruz zien hoe kanker zijn tol eist en hoe dit valt af te lezen aan het gezicht van Magda. Medem toont zich vanaf het eerste shot een confronterend filmmaker die er geen doekjes om windt en zeker niet de impact van de ziekte op Magda en haar omgeving onderschat. Hieraan afbreuk doen de lichtere momenten en de zoektocht naar zijplots en subthemas. Zo is Magdas arts een genadeloos zanger met een moeilijk huwelijk die experimenteert in de vrije liefde. Dit laatste leidt tot vervreemdende scènes die weliswaar tot uitdrukking brengen hoe Magda het leven tracht te vieren, maar die op momenten ook als een tang op een varken slaan. Uiteindelijk blijkt Medem deze momenten vooral te hebben ingebouwd om er nog een happy end aan te kunnen breien om zijn publiek niet geheel depressief de bioscoopzaal te laten verlaten.
Maar liefst acht jaar had Julio Medem het scenario op de planken liggen. Penélope Cruz kwam in beeld voor de hoofdrol toen zij de wens uitsprak eens met Medem samen te werken. Deze lange historie heeft echter niet geleid tot een rijpingsproces, maar eerder tot rottingsverschijnselen en smaakverlies. Dit is een drama dat de uitersten opzoekt. Zowel wat betreft de inborst en beslommeringen van de personages als ook de dramatische aanpak. Onder de streep blijft een solide en emotioneel beladen, maar weinig verheffend epos over dat handelt over de onmacht ten aanzien van het onvermijdelijke en het uiteindelijke accepteren ervan. Hier doorheen sijpelen hoop, familiebanden en de liefde. Medem doordrenkt ons ermee, maar kan zich niet aan de indruk onttrekken dat ook hij blijft vastklampen aan de goede afloop die het bikkelharde echte leven ontbeert.
