Al is ze met enige regelmaat te zien in televisieoptredens en verschijnt ze geregeld in de (veelal Duitse) bladen, toch is zangeres Ellen ten Damme altijd een wat geheimzinnig buitenbeentje in de Nederlandse muziekwereld gebleven. De energieke Ten Damme acteerde weliswaar al in tientallen films en series, doet reclames en treedt het gehele jaar door op, maar hield haar privéleven altijd strikt gescheiden van haar extraverte, publieke leven. Tot in 2005 borstkanker werd geconstateerd bij de op dat moment 38-jarige zangeres. Uit angst niet lang meer te leven hebben, vroeg ze de bevriende regisseur Rob Hodselmans om een gefilmd portret.
In overleg besloten ze dat de zangeres zou worden gevolgd gedurende haar ziekte, maar zonder dat ze zelf ook maar iets zou zeggen. Onder druk van de regisseur werd tijdens het filmen toch besloten om Ten Damme te laten interviewen door Wilfried de Jong, de televisiepresentator waarmee Hodselmans al jarenlang samenwerkt. De combinatie van de beelden tijdens de behandelingen in het ziekenhuis en het gefilmde interview geven de documentaire een ongekende openheid van zaken. Ellen ten Damme laat de camera toe tijdens de bestraling, tijdens het pijnlijke moment dat haar vriend en gitarist Robin Berlijn haar lange haar afscheert en we schuiven zelfs aan bij de gesprekken met haar behandelend arts.
Hoewel tijdens het filmen al snel duidelijk werd dat de kanker niet levensbedreigend was, besloten Ten Damme en Hodselmans om toch door te gaan met het project. Het portret werd wel wat ruimer van opzet door de zangeres ook te volgen tijdens de vele optredens die ze tussen de bestralingen door gewoon bleef geven. Aan de hand van steeds terugkerende shots van haar overvolle agenda worden de beelden van haar strijd tegen borstkanker afgewisseld met optredens die Ten Damme doet met de Duitse rockster Udo Lindenberg, met Xander de Buisonjé in Ahoy, op het Oerolfestival en tijdens de Parade. De openhartige wijze waarop inzicht wordt gegeven in dat bijzonder veeleisende jaar dwingt respect af, maar maakt het kijken soms ook erg ongemakkelijk.
Het spanningsveld tussen de publieke en privéfiguur Ellen ten Damme vormt daarmee het hart van deze integere en confronterende documentaire, waarin we er constant aan worden herinnerd dat we naar een vrouw zitten te kijken in plaats van naar een publieksfiguur. Toch slaagt Rob Hodselmans er niet in om van Ellen ten Damme - As I Was Wondering Where This Mixed-up Little Life of Mine Was Leading To een uitgebalanceerd portret te maken. De twee kanten van Ellen ten Damme worden namelijk niet tot een sluitend geheel gesmeed, zodat we steeds moeten omschakelen van de openhartige beelden van de kwetsbare vrouw die worstelt met haar ziekte naar het publieke podiumbeest dat zich avond aan avond verliest in een theatrale rol.
