Het is nog altijd populair om zangtalenten te laten paraderen op de buis in hun tocht om hun stoutste dromen te verwezenlijken. Ya Tayr El Tayer, oftewel The Idol, biedt een interessant tegenperspectief: niet overal ter wereld is die dromerige iedereen kan het maken-cultuur realistisch. Mohammed Assaf, een muzikale jongen die opgroeit in de Gazastrook, heeft zichzelf het onmogelijke doel opgelegd om de grens naar Egypte over te steken en auditie te doen voor 'Arab Idol' in deze Palestijnse biopic.
Medeplichtige is zijn zusje Nour. Zij spoort hem altijd aan om geïmporteerde muziekinstrumenten te kopen bij een louche figuur, een aandoenlijk bandje op te starten met wat vrienden en het uiteindelijk te maken als muzikanten. Het wordt allemaal in beeld gebracht met een mooi gebalanceerde toon die ergens hangt tussen rauw realisme en een sprookjesachtig optimisme.
Het ene moment is Mohammed op speels avontuur met zijn veel te jonge bandleden, zingend op een rijdende partywagen na een bruiloft. Het andere moment wordt gehint naar het omringende geweld en het leed. Van gewelddadige details op de achtergrond of omstanders die hun dromen al hebben opgegeven, tot bandleden die hun muzikale instrumenten inruilen voor wapens. De grimmige setting maakt de reis naar geluk extra gewichtig.
Regisseur Hany Abu-Assad doet hier nog een schepje bovenop door te werken met fraaie overgangen. Nadat Mohammed een flinke klap moet verwerken, wordt op subtiele wijze overgeschakeld naar een terneergeslagen en oudere Mohammed, rijdend in een taxi door het verwoeste landschap. Toch wordt hij door omstanders weer aangespoord om door te zetten. Het merendeel van de film kent een sterk gebalanceerde opbouw naar het vinden van geluk te midden van verschrikkelijke omstandigheden, royaal gevuld met realistische tegenslagen en hernieuwde motivaties.
Sentimentele scènes zijn vooral effectief door de ondersteunende cast. Wanneer Mohammed weemoedig probeert de grens van Egypte over te steken of zijn zangstem inzet om mensen te overweldigen, is het de reactie van zijn publiek die de momenten memorabel maken. Grote indrukmaker is de jonge Hiba Attalah als het kleine zusje van Mohammed, die werkelijk ijzersterk acteert. Zij is enthousiast en charismatisch zonder te overacteren en overstijgt bijna de hoofdpersoon als hart van de film.
Als de film ten einde loopt, wijzigt de toon. Ineens worden de werkelijke televisiebeelden van Mohammed Assafs optreden en de reacties van het Palestijnse volk gebruikt. Op theatrale wijze wordt acteur Tawfeek Barhom ingewisseld voor de echte Mohammed Assaf die het slotakkoord mag verzorgen. Het heeft een vervelend neveneffect, want het dramatische subplot dat essentieel is voor Mohammeds motivatie om door te zetten, komt abrupt tot een eind en de emotionele climax blijft uit.
Desalniettemin heeft The Idol alle ingrediënten voor een emotioneel feelgooddrama met imponerend acteerwerk en overtuigende themas. De film biedt een intrigerende kijk op het leven van hoopvolle jongeren in de Gazastrook en is daarmee zoveel meer dan de bekende achtergrondverhaaltjes uit al die talentenshows.
