Edo is een puber die moet zien om te gaan met de normale problemen die bij zijn leeftijd horen. Prangende zaken als bemoeizuchtige ouders, populariteit onder leeftijdsgenoten en natuurlijk de omgang met de andere sekse. Maar de Italiaanse jongen van zeventien heeft er nog een probleempje bij. Van het gênante soort welteverstaan. Bij de Italiaanse dramatische komedie Short Skin luidt de ondertitel: I Dolori del Giovani Edo hetgeen zich laat vertalen als Het Lijden van de Jonge Edo. Edo moet namelijk door het leven met de aandoening phimosis. Nu niet gelijk aan het googelen slaan en vooral niet als je net je avondeten op schoot of achter de kiezen hebt. Edo heeft last van een te krappe voorhuid. Lekker handig als de hormonen door je lijf gieren en er een meisje is dat best interesse heeft om met je de koffer in te duiken. Voor Edo staat seks echter synoniem aan onhandigheid en pijn. Bovendien is er ook nog eens zijn omgeving die kennelijk over niets anders dan seks kan praten.
Edoardo, zoals hij voluit heet, is een dunne slungelige en sympathieke jongen. Door zijn medische toestand vermijdt hij intiem contact met de dames. Vriendschappen met ze sluiten is praktischer. Edos beste vriend schept doorlopend op over zijn seksuele drift en aanstalten om zijn maagdelijkheid te verliezen en Edo gaat er aarzelend in mee. Hij heeft er geen flauw benul van dat vriend Arturo eigenlijk net zo onzeker is en dat dit alles helemaal niet af hoeft te hangen van een probleem onder de gordel. Maar dit is niet de enige turbulentie die Edo ervaart. Zijn ouders hebben een rammelend huwelijk en zus Olivia probeert haar hond aan nageslacht te helpen. Gedurende een in alle betekenissen van het woord verhitte zomer in de omgeving van Pisa, moet Edo niet alleen zijn gezinssituatie zien te verwerken, maar ook zichzelf met alle makken zien te accepteren. Jeugdvriendinnetje Bianca voert onbedoeld de druk op Edo nog meer op, omdat zij haar hele toekomst al lijkt te hebben uitgestippeld. En dan is er nog de wulpse zangeres Elisabetta die een avontuurtje met Edo ook wel ziet zitten. De beide dames vinden Edo nou juist zo sympathiek omdat hij zich niet als een hormonale puber op hen stort, maar ze weten niet waar Edos terughoudendheid vandaan komt.
Short Skin markeert het speelfilmdebuut van Duccio Chiarini, die hiervoor enkel korte films en een documentaire afleverde. De filmmaker heeft een fijnzinnig gevoel voor de belevingswereld van pubers, hetgeen vooral krachtig naar voren komt als we alleen met ze zijn, zonder bemoeienis en goedbedoelde adviezen van volwassenen. Diezelfde volwassenen die alleen maar een potje van hun levens maken en hierdoor niet echt het goede voorbeeld geven. Het acteerwerk is naturel en doet aan als improvisatie, wat je alleen nog maar meer in de sores van de hoofdpersoon trekt. Maar er heerst ook een onbekommerde naïviteit in de natuur van Edo, die na veel aarzelen toch maar eens naar de dokter gaat. Hij is opgegroeid met zijn aandoening en is kennelijk door zijn ouders nooit aangespoord om er een oplossing voor te zoeken.
Zwaar wordt dit coming-of-agedrama overigens nergens. De ernst van Edos complex is betrekkelijk, vooral wanneer blijkt dat een oplossing in het verschiet ligt. Chiarini gooit er zo af en toe ook wat humor tegenaan, vooral in de scène waarin Edo en Arturo een prostituee optrommelen en maar geld hebben voor één ontmaagding. Hierbij blijkt maar weer eens dat grote woorden maar zelden uitmonden in grote daden. Short Skin kent een opmerkelijke mix van luchtigheid en het leggen van de vinger op de zere plek, zonder te verzanden in loodzware taferelen. Als je puber bent zie je het licht nog niet en heb je al helemaal niet het gevoel dat het ooit allemaal wel goed zal komen. Dit optimisme geeft Chiarini zijn publiek mee in een eigenzinnig en lief jeugdportret.
