Het is alsof drie losse films starten in het begin van Louder Than Bombs. Net een mozaïekfilm, alleen gaat het in dit geval niet om losse verhaallijnen die elkaar in de loop van de film eenmalig kruisen. De onderlinge banden zijn hier veel hechter met elkaar verbonden. Gene en zijn twee zoons Jonah en Conrad hebben echter moeite dat zelf zo te zien. De dood van hun vrouw en moeder staat als een muur tussen hen in.
Louder Than Bombs opent met oudste zoon Jonah, een kersverse vader die in het ziekenhuis een oude bekende tegen het lijf loopt. Zij denkt door een spraakverwarring dat zijn vrouw ziek is, hij besluit zijn mond te houden over zijn pasgeboren kind. Ergens zit er dus iets bij hem niet helemaal lekker.
Gene is bezig met een expositie ter nagedachtenis aan zijn overleden vrouw, een oorlogsfotografe. Een journalist gaat er een artikel aan wijden, maar waarschuwt hem wel alvast: de volledige waarheid komt erin te staan. Isabelle kwam niet om bij een auto-ongeluk, maar pleegde zelfmoord. Drie jaar geleden was Conrad te jong om dat te horen, nu moet Gene toch echt een goed moment gaan vinden, voordat zijn jongste telg het bericht in de krant leest.
En dat valt niet mee, want Conrad is in zichzelf gekeerd en wil zo weinig mogelijk met zijn vader te maken hebben. Gene volgt hem stiekem over straat, in de hoop zijn zoon beter te leren kennen. Conrad heeft dat door, merken we als dezelfde scène opnieuw begint vanuit zijn perspectief.
Het drietal blijft langs elkaar leven, ook wanneer Jonah voor de tentoonstelling weer even op bezoek komt. Vrouw en kind heeft hij niet meegenomen, en de oude vlam van vroeger trekt zijn aandacht weer. Gene heeft intussen een mogelijke nieuwe liefde ontdekt, waar zijn zoons niets van weten. Ook Conrad probeert te verbergen dat hij verliefd is, op een meisje van school.
Regisseur Joachim Trier wisselt met voice-overs, flashbacks en droomsequenties om het contrast tussen zijn drie hoofdpersonen te versterken. Waar Conrad zijn moeder vooral als fantasie tegenkomt, zijn het bij Gene de herinneringen aan de moeizame relatie met zijn vrouw die overheersen. Dat hun onuitgesproken leed intussen dezelfde oorsprong heeft, maakt Louder Than Bombs extra schrijnend.
Maar tegelijkertijd geeft het ook lichte hoop; de drie mannen proberen ieder op hun eigen (onhandige) manier voorzichtig toenadering te zoeken. Hoe lastig dat ook is na drie jaar zwijgen. Trier gaat dus niet zo loodzwaar en genadeloos te werk als bij zijn verslavingsdrama Oslo, August 31st.
Zijn overstap naar de Verenigde Staten is een prachtig menselijk en fijngevoelige drama, waarin veel onder de oppervlakte blijft sluimeren. Logisch ook, want de film gaat over weggestopte emoties. Over hoe sociaal onvermogen en een onverwerkt trauma elkaar als een vicieuze cirkel in stand kunnen houden. Diep ontroerend, met name in de slotscène.
