![[REC]](https://cdn.filmtotaal.nl/images/original/e325d20.jpg)
Waarom kijken we naar enge films? Wat is er zo fijn aan bang zijn? Gevaar kan bij de meeste mensen een adrenalinerush veroorzaken. Als je een film daadwerkelijk eng vindt, kan deze dienstdoen als gevaar. Dit gesimuleerde gevaar kan dus dergelijke positieve lichamelijke effecten van angst veroorzaken, zonder dat daar de negatieve aspecten bij komen kijken. Een enge film is in principe een veilige rit, maar wel eentje die een rush veroorzaakt. Horrorfilm [REC] is zon rit, de beste en engste van de afgelopen jaren zelfs.
De film zit heel simpel in elkaar. Reporter Ángela en haar cameraman Pablo moeten voor het televisieprogramma Terwijl de Stad Slaapt een reportage maken over een lokaal brandweerstation in Barcelona. Dit lijkt een saaie routineklus te worden, met als spannendste gebeurtenis een oude dame die opgesloten zit in haar appartement. Maar er gebeuren opeens heel verontrustende dingen in dat appartement, het gebouw wordt van buitenaf afgesloten en de inwoners, de brandweermannen, de reporters en twee inmiddels gearriveerde politiemannen kunnen nergens meer heen. Dan breekt de hel pas echt los
Na deze korte introductie worden het tempo en de spanning flink opgevoerd en tot aan het einde vastgehouden. Tijd om na te denken is er nauwelijks. Gelukkig maar, want de plot is niet bepaald ingewikkeld, verrassend of origineel te noemen. Als je er de tijd voor zou krijgen, zou je hem zelfs kunnen voorspellen. Ook een deel van de vele schrikmomenten is van tevoren al te spotten. Het bijzondere aan [REC] is dan ook dat de film zo effectief is, ondanks een aantal clichés en voorspelbare momenten. Je ziet sommige schokmomenten duidelijk aankomen, maar toch spring je zowat uit je stoel als ze plaatsvinden.
Een deel van de door de keel gierende spanning is afkomstig van het camerawerk. Net als bij The Blair Witch Project en Cloverfield bekijkt de kijker de film vanuit het perspectief van een cameraman die met zijn camera alles vastlegt. Er zijn echter verschillen tussen het camerawerk van [REC] en die twee films. De belangrijkste daarvan is dat het personage met de camera in de hand een professional is, die weet waar hij zijn instrument op moet richten. In plaats van de eindeloze shots van de grond zijn er dus gelukkig bijna de hele tijd gezichten en bovenlichamen in beeld, waardoor het een stuk makkelijker is om met de personages mee te leven (je ziet ze namelijk) dan in de eerdergenoemde films.
Deze extreme (interne) focalisatie zorgt ook voor voortdurende onrust doordat angstaanjagende figuren elk moment aan de rand van het scherm kunnen opdoemen of juist net daarbuiten blijven. Vooral een bepaald shot aan het einde van de film maakt heel opzichtig doch sterk gebruik van deze verwachtingen. Het in sommige scènes slimme spel met licht en donker en het ontbreken van sturende muziek voeren de druk ondertussen extra op.
Het genadeloze tempo, de onaflatende dreiging, het slimme camerawerk, de uitstekende montage en de meesterlijke regie maken van [REC] een van de beste, meest uitputtende horrorfilms van dit decennium. Regisseurs Balagueró en Plaza weten wat het woord horror werkelijk inhoudt, welke kracht daar achter schuilt en hoe ze die een hele film lang in stand kunnen houden tot aan het einde dat op vele netvliezen lang zal nabranden.
De film was niet voor niets een hit op alle festivals die hij tot nu aandeed, waaronder in Nederland op het IFFR (International Film Festival Rotterdam) en het AFFF (Amsterdam Fantastic Film Festival), waar hij naar alle waarschijnlijkheid komend weekend de publieksprijs zal opstrijken. Op dergelijke festivals in Portugal, Frankrijk en Spanje won [REC] soortgelijke en andere prijzen al. Het is een enorme schande en teleurstelling dat de landelijke distributeur in Nederland de potentie van de film niet inziet en deze slechts in één bioscoop in Den Haag uitbrengt. Zul je zien dat aan het eind van dit jaar de nu al in productie zijnde Amerikaanse remake wél de kans krijgt
