Het leven van artiesten is vaak van zichzelf al een prachtige drieakter: eerst zien we het eerste succes (al dan niet voorafgegaan door wat strubbelingen), dan de top van de roem en de periode waar iemand om bekend is geworden, en vervolgens de onvermijdelijke neergang, meestal het gevolg van drank, drugs, overspel of een combinatie daarvan. In het leven van Françoise Sagan zijn alle elementen aanwezig: door haar shockerende debuut Bonjour Tristesse, geschreven op haar achttiende, werd ze een literaire sensatie. Ze leidde vervolgens een wild leven, waarin ze twee keer trouwde en daarnaast langdurige verhoudingen met zowel mannen als vrouwen onderhield. Uiteindelijk ging ze ten onder aan morfine en cocaïne. Je zou zeggen: alle ingrediënten die nodig zijn voor een intrigerende film.
Helaas. Zoals wel vaker bij biografische films is het eindresultaat onvoorstelbaar vlak: de hoogte- en dieptepunten voelen als een oneindig aantal incidenten die aan elkaar geregen worden zonder dat daaruit een volledig beeld van de hoofdpersoon ontstaat. De film begint veelbelovend met de geboorte van de schrijfster in plaats van het meisje Françoise Quoirez zoals ze eigenlijk heette. Direct met de deur in heus dus, zonder de gebruikelijke nadruk op de (meestal ongelukkige of getroebleerde) jeugd. Maar wie deze Sagan is en waarom ze zich gedraagt zoals ze doet, blijft ondanks de mooie quotes die in voice-over worden voorgelezen een groot mysterie.
Het rare is vooral dat er eigenlijk nérgens nadruk op wordt gelegd. Zo krijgen we bijvoorbeeld nooit te horen wat er gedacht wordt van haar liaison met een vrouw. Zo komen we er niet achter waarom ze precies gebrouilleerd raakt met haar zoontje en hebben we eigenlijk geen enkel idee wat die jongen nu eigenlijk van zijn moeder denkt. Het auto-ongeluk dat hét omslagpunt zou moeten zijn van het verhaal is niets meer dan één van vele incidenten die weinig onderlinge samenhang lijken te hebben en niet naar een climax opbouwen. Het is bovendien moeilijk medelijden hebben met een personage waar de levenslust nooit echt vanaf straalt. En al is er weinig aan te merken op het spel van Sylvia Testud, aan het einde heb je niet het gevoel meer inzicht te hebben gekregen in de hoofdpersoon of haar tijd. Je weet aan het einde nog steeds niet wat belangrijk voor haar was en daarom wordt je maar door heel weinig geraakt.
Is het dan echt zo moeilijk een geslaagde biopic te maken? Het is moeilijk je een boeiender leven voor te stellen dan dat van Sagan, maar in de tijd die het kost om de film te kijken kun je precies Bonjour Tristesse of Aimez-Vous Brahms (of een van haar andere bekende boeken) uitlezen; en al werden die destijds afgedaan als sensatiezoekend en oppervlakkig, ze zijn complexer en interessanter, en vooral ook geïnspireerder dan deze programmatische biopic.
