Be Kind, Rewind. De meeste kinderen van nu begrijpen waarschijnlijk niet eens waar die leus op slaat. Zij hebben de tijd niet meer meegemaakt dat films niet op mooie ronde schijfjes kwamen, maar op logge zwarte rechthoeken met een magnetische strip erin - een strip die je na het kijken moest terugspoelen. En als je de pech had dat je voorganger niet zo kind was geweest om de film teruggespoeld naar de videotheek terug te brengen, moest je het vóór het kijken nog eens doen. Dat de videotheek in Be Kind Rewind alleen maar videobanden uitleent is hopeloos ouderwets, maar het past, aangezien Michel Gondry met deze film een heerlijk ouderwetse lofzang op de verbeeldingskracht heeft gemaakt.
Jack Black is als Jerry de katalysator van het verhaal. Hij is ervan overtuigd dat de energiecentrale naast zijn trailer wordt gebruikt om hem te hersenspoelen, en bij een niet al te ingenieuze sabotagepoging raakt hij gemagnetiseerd. Zo erg zelfs, dat hij alle banden wist in de toch al bijna failliete videotheek waar zijn vriend Mike werkt. Er blijft niets dan sneeuw over, terwijl Mike pas net een week de verantwoordelijkheid heeft. De baas is de deur uit in een poging de videotheek te redden. En de trouwste klant, een vrouw die er niet over denkt een dvd-speler aan de schaffen, wil ábsoluut Ghostbusters zien.
Het verhaal is leuk, maar het is weinig meer dan een excuus voor Gondry om ons te laten zien hoe leuk in-camera effecten kunnen zijn. Mike en Jerry besluiten namelijk om de film zelf maar na te maken, hoe goed of hoe slecht het ze ook afgaat. En wat blijkt? Hun versies worden een enorm succes. Eerst doen ze nog alsof hun films imports uit Zweden zijn, maar al gauw wordt de hele buurt betrokken bij het maken ervan. Zelfs de klanten doen mee, en Mike en Jerry komen er tot hun verbazing achter dat mensen films nog leuker vinden als ze er zelf aan hebben meegewerkt.
Aan alles kun je zien hoeveel plezier Gondry schept in het verzinnen van goedkope manieren om dure special effects na de bootsen. De leukste scènes onthullen zoveel slimme trucs achter elkaar dat je het haast niet kan bijhouden. Een pizza, een kopieerapparaat, een ronddraaiende camera: meer heb je niet nodig en alles komt van pas. Geen enkel effect komt hier uit de computer: niet in de films van Mike en Jerry, maar ook niet in de film eromheen. Niet alleen is het hilarisch - en soms indrukwekkend - om te zien, maar je handen gaan er ook van jeuken. Je krijgt de neiging om meteen ergens een camera vandaan te halen en een filmpje in elkaar te draaien, direct, zo snel mogelijk, en met zo veel mogelijk creativiteit. Iets van jezelf.
De film is een oproep om zelf voor je vermaak te zorgen, en niet lui achterover te zitten om vermaakt te worden. Toch is het geen aanval op Hollywood: bijna alle films die Jerry en Mike namaken zijn grote Hollywoodproducties waar Gondry overduidelijk veel genegenheid voor koestert. Hij wil alleen laten zien dat er meer te zien en te doen is. Uiteindelijk maken Jerry en Mike samen met de hele buurt een originele productie, een film over de vergeten jazzlegende Fats Waller, die in de videotheek zou zijn geboren. Het is een film waarin ze alle trucs gebruiken, een grootse productie, waar de hele buurt aan meedoet en die de hele buurt samenbrengt. Maar het is vooral een film waar iedereen een steentje aan bijdraagt, een waar collectief project. Het is geen goede film in zoverre je een film objectief kan beoordelen, maar het is wel een film die met veel liefde en enthousiasme gemaakt is en die veel weet los te maken bij de makers/toeschouwers.
Be Kind Rewind is zeker geen perfecte film. Daarvoor krijgt Jack Black net iets teveel kans Jack Black te zijn, krijgt Melonie Diaz te weinig te doen en zijn sommige overgangen te houterig en/of voorspelbaar. Maar het is een ode aan de verbeeldingskracht waaruit Gondrys liefde voor het medium luid en duidelijk spreekt. Het is een film om van te houden. Sterker nog: om stapelverliefd op te worden.
