And when I woke up, I went on what the movie advertisements refer to as a roaring rampage of revenge I roared. And I rampaged. And I got bloody satisfaction. The Bride, Kill Bill Vol. 2
En bloody satisfaction is wat we zullen krijgen in dit slotstuk van Quentin Tarantinos ultieme wraakfantasie en ode aan de B-film. In Volume 1 zagen we hoe de hoogzwangere Bride door haar vroegere baas Bill en zijn Deadly Viper Assassination Squad voor dood werd achtergelaten. Na te zijn ontwaakt uit een vier jaar durende coma, wist ze de legendarische zwaardsmid Hattori Hanzo te overreden een zwaard voor haar vervaardigen, en rekende ze af met O-Ren Ishii en Vernita Green, de twee DiVAS die bovenaan haar dodenlijst prijkten (om maar te zwijgen van het legertje lijfwachten dat ze vakkundig in de pan hakte). In Volume 2 dienen er nog drie namen afgestreept te worden voordat The Brides honger naar wraak kan worden gestild: Bills jongere broer Budd, de eenogige bitch Elle Driver, en Bill, the man himself. Het lijkt zo goed als zeker dat er korte metten gemaakt gaan worden met Budd en Elle, en dat ook de satanische Bill niet aan zijn noodlot zal ontkomen. The Bride is tenslotte niet voor niets the deadliest woman in the world.
Volume 1 en Volume 2 werden gepresenteerd als twee aparte films, maar vormen een organisch geheel; wat ontbreekt in de één wordt aangevuld door de ander. Kill Bill Vol. 1 werkte als een geconcentreerde dosis martial arts-pulp: bloederig, hyperactief, en met personages van bordkarton. Grote afwezige was niet alleen Bill, die gedurende de hele film zijn gezicht niet liet zien, maar ook de (door velen gemiste) sappige dialogen waar Tarantino om bekend staat. In Vol. 2 stapt Bill zelfverzekerd in het voetlicht, komen de tongen los en wordt vooral het karakter van The Bride alias *piep* uitgediept op een wijze die in Vol. 1 totaal niet aan de orde was.
Eerst het belangrijkste: David Carradines Bill voldoet volledig aan alle verwachtingen die door deel 1 zo torenhoog werden opgebouwd. Bill is een magnifieke pooier des doods: charismatisch, ontspannen, verleidelijk en levensgevaarlijk. Hij domineert ieder personage waarmee hij in aanraking komt op een manier die zijn codenaam (jawel, ook Bill heeft er eentje) eer aandoet, dat wil zeggen meer door zijn hypnotiserende stemgeluid dan door bruut geweld.
Wat de dialogen betreft: er wordt een hoop gekletst in Volume 2, maar helaas worden de typische QT-pareltjes (Bills Superman-monoloog en zijn gesprekken met The Bride) afgewisseld met ietwat stroef lopende onderonsjes (het gesprek tussen Budd en de nachtclubeigenaar). Ook doet de eerste helft van de film soms wat stroperig aan, en dat is wel het laatste wat je zou verwachten of wensen na de niet aflatende adrenalinerush van Volume 1. Waar de eerste film afgetraind en soepel van het scherm spatte, lijkt deel twee last te hebben van overtollig vet. Twee uur en een kwartier duurt Vol. 2, en het gevoel dat dat zeker 20 minuten te lang is, is moeilijk af te schudden.
Maar begrijp me niet verkeerd: Kill Bill Vol. 2 is een uiterst bevredigende film, en bevat weer enkele segmenten die het predikaat klassiek verdienen, zoals het heerlijk vuile gevecht tussen The Bride en Elle Driver, die elkaars bloed wel kunnen drinken. Tarantino zelf noemt het the ultimate cinematic cat fight, en daarmee is geen woord teveel gezegd.
Net als Volume 1 maakt ook deze film amusante zijstappen, in de vorm van stilistisch afwijkende intermezzos die het hoofdverhaal een extra dimensie verlenen. In het eerste deel was dat het anime-segment waarin de legende van O-Ren Ishii werd geïllustreerd; in Vol. 2 zien we een korrelige flashback naar de spijkerharde gevechtstraining van The Bride door de stokoude Chinese meester Pai Mei een klassiek kung fu-personage uit de stal van de Hongkongse Shaw Brothers.
Allemaal goed en wel, maar het draait natuurlijk maar om één vraag: will The Bride kill Bill en zo ja, hoe? Gelukkig kunnen we constateren dat Tarantino het beste voor het laatst heeft bewaard, want zijn aanpak van de onvermijdelijke confrontatie tussen The Bride en Bill bevat niet één misstap. Het einde is niet zozeer een gewelddadig als wel een emotioneel hoogtepunt, waarbij Bill - de duivel in eigen persoon - onze harten weet te stelen en liefde de boventoon voert. Mocht dat diegenen die op een ongeëvenaard bloedbad hoopten teleurstellend in de oren klinken: het einde van Volume 2 tilt de hele sage naar een hoger niveau, en maakt definitief duidelijk dat Uma Thurman met The Bride gestalte heeft gegeven aan een onvergetelijk filmpersonage.
That woman deserves her revenge, and we deserve to die, zei Budd aan het slot van Volume 1. Nu The Bride haar zoektocht naar wraak tot een einde heeft gebracht, weten we dat Clint gelijk had toen hij zei:Deserves got nothing to do with it.
