Met een film die het midden houdt tussen een aflevering van Jack-ass en een 'mockumentary' à la Michael Moore maakt Morgan Spurlock zijn regiedebuut. Bij de wereldpremière op het prestigieuze Sundance Festival viel de film gelijk in de prijzen, en de wereldwijde media-aandacht (inclusief een copy-act van het AD) die daarop volgde valt normaliter alleen Hollywood-blockbusters ten deel. De meeste beginnende regisseurs kunnen slechts dromen van een dergelijke carrièrestart. Het lijkt wel duidelijk dat Spurlock zonder zijn McDonald's-connectie nooit de media-aandacht had gekregen die hij nu krijgt, en daarmee dus ook niet de inkomsten. Hij zou daarmee echter wel een documentaire hebben afgeleverd die meer integer en journalistiek verantwoorder zou zijn geweest. Ook bij documentairemakers is commercie blijkbaar geen lelijk woord meer.
Wat gebeurt er met een redelijk gezond menselijk lichaam, wanneer je drie keer per dag je maaltijden bij McDonald's betrekt? Dat is de kapstok waaraan Spurlock zijn verhaal ophangt. Het is een erg gemakkelijk kunstje dat Spurlock uithaalt om een punt duidelijk te maken dat op zichzelf de moeite wel waard is: Amerika (met in z'n kielzog de rest van de 'beschaafde' wereld) slibt dicht, wordt veel te dik, en de fast-food industrie doet er alles aan om ons meer en meer van hun produkten te laten verorberen. Het is een way-of-life die vanaf jonge leeftijd wordt gepropageerd, waarbij het soms verbijsterend is om te zien welke invloed deze industrie nu al heeft op het voedselpatroon van de schoolgaande jeugd, en welke strategieën er worden ontwikkeld om deze greep te verstevigen en uit te breiden.
Toch lijkt dit niet het voornaamste punt te zijn dat Spurlock in zijn film naar voren brengt. De rode draad, waarmee inmiddels wereldwijd ook de meeste aandacht is getrokken, is het verhaal van een idiote Amerikaan die met absolute minachting voor zijn eigen gezondheid een kruistocht tegen Mc Donald's begint. Begeleid door een team van artsen en diëtisten stouwt hij drie keer per dag een afzichtelijke hoeveelheid vet voer door z'n strot. Onderbouwd met enkele 'schokkende' maar vooral smakeloze beelden toont hij aan dat zijn lichaam hier niet tegen kan; hij wordt dik, zijn hart en lever gaan eraan, en z'n sexleven lijdt er ook onder. Natuurlijk weet iedereen al lang dat dit niet gezond is. Van 5000 calorieën per dag ga je niet alleen bij McDonalds dood. Drie keer per dag 10 minuten op de spoorrails gaan liggen overleef je waarschijnlijk ook geen 30 dagen en is net zo achterlijk.
Er lijkt een nieuwe trend te ontstaan, waarin films die als entertainment zijn bedoeld voorgeschoteld worden als waren het documentaires. Op zich bestond die trend natuurlijk al een tijdje, maar dergelijk 'infotainment' bereikt inmiddels een status die enige jaren geleden niet voor mogelijk werd gehouden. Na het Oscar-succes van Michael Moore's Bowling for Columbine, gevolgd door het even controversiële als invloedrijke Fahrenheit 9/11, is er nu Morgan Spurlock's 'documentaire' Super Size Me.
Waren documentairemakers vroeger archieftijgers die hun uitgebalanceerde visie op een bepaald onderwerp ondersteunden met actuele beelden, een voice-over en een mooie soundtrack, tegenwoordig heb je blijkbaar niet méér nodig dan een camera en een doelwit. Spurlock heeft overduidelijk goed gekeken naar het werk van collega-guerillajournalist Michael Moore. Laten we blij zijn dat dit eerbetoon niet andersom heeft plaatsgevonden. Stel je voor dat Moore een maand lang schoolkinderen was gaan afknallen om zijn punt duidelijk te maken.
