In een tijd dat films met dubbele bodems en uit hele hoge hoeden getoverde plottwists in Hollywood eerder regel dan uitzondering lijken, is Ladder 49 een soort curiosum. Deze ode aan de dapperheid en kameraderie onder brandweerlieden heeft geen verborgen agenda, en schaamt zich niet om ouderwets Amerikaans pathos en machismo in ruime hoeveelheden op te lepelen. Sinds nine-eleven kan geen enkele brandweerman meer iets fout doen natuurlijk, en is dit zo ongeveer de enige beroepsgroep die collectief zalig kan worden verklaard. Dat doet Ladder 49 dan ook zonder enige schroom, en het gekke is dat dat eigenlijk geen irritatie opwekt. Het idee van een film waarin alle personages eerlijk, dapper en sympathiek zijn klinkt dan wel walgelijk, maar in dit geval maakt de uitvoering het geheel best te verteren.
De structuur van de film is ook al zo lekker transparant: we beginnen bij een immense brand in een oud fabrieksgebouw in Baltimore (schitterend op film vastgelegd trouwens). Doorgewinterde brandweerman Jack Morrison is in die helse vuurzee op zoek naar achtergebleven overlevenden. Terwijl zijn collegas een aantal mensen het gebouw uit helpen, blijft Jack achter om de allerlaatste arbeider te redden. Dat lukt nog net; direct daarna zakt de vloer onder Jack weg en maakt hij een val van een aantal verdiepingen. Hij zit als een rat in de val, en de blusactie wordt een reddingsmissie waarbij Jacks makkers hem proberen op te sporen. Ondertussen blikken wij (met hem?) terug op zijn carrière als brandweerman hoe Jack uitgroeide van rookie tot een gerespecteerde redder van levens.
Ook hier betreedt Ladder 49 onverstoorbaar alle gebaande paden: Jack wordt als rookie eerst in de zeik genomen, maar bewijst dat hij uit het goede hout is gesneden en wordt opgenomen in de hechte broederschap van de brandweerkazerne. Hij ontmoet een mooie, lieve vrouw met wie hij trouwt en kinderen krijgt, die soms wel moeite heeft met de risicos die Jack loopt maar toch het stand by your man in ere houdt. Zijn baas, gespeeld door John Travolta, wordt een goeie vriend, surrogaatvader en peetvader van zijn kinderen (de kazerne wordt traditiegetrouw bevolkt door negers en katholieken van Ierse afkomst). En iedereen steunt elkaar in goeie en in slechte tijden
Stomvervelend, zou je denken. Maar dankzij het solide spel van Joaquin Phoenix (let wel: geen Oscar-materiaal, maar perfect voor deze film), Travolta en alle andere stoere binken waaronder de te weinig gebruikte Robert Patrick vat je onwillekeurig sympathie op voor deze All-American heroes. Als bonus kom je ook nog wat te weten over het werk als brandweerman: het verschil tussen een Engine en een Ladder bijvoorbeeld, en hoe je iemand uit de hoogste verdiepingen van een brandend gebouw vist. Het sentiment en de clichés neem je op de koop toe. Dit is bepaald geen film die stof tot nadenken biedt, maar tien keer liever dit dan de zoveelste halfslachtig uitgevoerde thriller-die-een-spel-speelt-met-de-grens-tussen-werkelijkheid-en-fantasie.
