Maandenlang hebben we ons kunnen vergapen aan de spectaculaire trailer van de Japanse sciencefictionfilm Casshern. Iedereen was het erover eens: dit zou wel eens een van de coolste films van het jaar kunnen zijn. Hoe groot is dan ook de teleurstelling nu het tegenovergestelde blijkt. Dit is geen overdonderende SF-action flick. Dit is goedverpakte pulp. Niets meer, niets minder. Bij vlagen zo slecht dat het weer leuk is, maar uiteindelijk verziekt door een infantiele moraal en kitscherig Japans melodrama. Laat je hersenen gewoon achter bij de ingang van de bioscoop; je zult ze bij het zien van Casshern niet nodig hebben.
In een niet verder gespecificeerde toekomst, heeft de totalitaire Azië federatie Europa bezet. Hoewel het economisch en industrieel voor de wind gaat, vallen er dagelijks vele doden door extreme vervuiling en oorlog. De toekomst van de federatie ziet er dan ook grimmig uit. Enter Dr. Azuma. Deze briljante geleerde heeft een methode ontwikkeld de Neo Cell technologie waarmee nieuwe organen kunnen worden gekweekt voor zieke mensen. De federatie lijkt gered. Dan vindt er een vreemd ongeluk plaats in het lab, waardoor de aanwezige menselijke resten spontaan samensmelten tot een leger van wraakzuchtige supermensen. Als reactie hierop wekt Azuma met de Neo Cell technologie zijn overleden zoon Tetsuya tot leven om tegen de bastaardkinderen van Neo Cell te vechten. Tetsuya wordt Casshern, beschermengel van de Aziatische federatie, wiens krachten ongeëvenaard zijn.
Net als bij Sky Captain and the World of Tomorrow, zijn in Casshern alle shots van de acteurs opgenomen voor bluescreens, waarna de achtergronden er later met de computer zijn bijgemaakt. De mogelijkheden van deze techniek zijn in Casshern maximaal benut. In plaats van alles zo realistisch mogelijk te maken, is gekozen voor het uitvergroten van de computereffecten; extreme kleurcontrasten en overbelichting zorgen ervoor dat het geheel er uitziet als een enorm levend olieverfschilderij. Deze dromerige en surrealistische wereld blijkt bovendien de ideale omgeving voor de versmelting van CGI, live-action en anime, waarvan een grootscheepse aanval van een robotleger het beste voorbeeld is. Nee, aan mooie plaatjes geen gebrek in Casshern. Maar het is al eerder gezegd: mooie plaatjes maken nog geen goede film.
Want boven alles is Casshern een hilarisch slechte film. Tijdens het trage begin bekruipt al het ongemakkelijke gevoel dat er iets niet in de haak is. Maar nadat de schurken van de film zijn geïntroduceerd en de actie losbarst, wordt het ineens pijnlijk duidelijk: Casshern is camp. De film is ten prooi gevallen aan kitscherig Japans melodrama, waar vooral de dialogen en de soundtrack zwaar onder te lijden hebben. Soms onbedoeld grappig zoals in het geval van de geblondeerde modepop die de ultieme schurk moet voorstellen maar vaak ook erg storend. Dieptepunt is de moraal van de film. In ellenlange scènes wordt, onder begeleiding van tenenkrommende New Age klanken, de infantiele boodschap (War is bad) uit de doeken gedaan. Niet echt overtuigend, na twee uur exploitatie van geweld, en saai bovendien.
Casshern is pseudo-diepzinnige kolder, waarbij spetterende actie hinderlijk wordt onderbroken door moralistisch geneuzel. Doe jezelf een lol en hou het bij de trailer.
