Met een beetje talent, fantasie, originaliteit en inzet kun je van het meest nietszeggende opzetje nog een leuke film maken. Neem nou deze: alleenstaande moeder is op zoek naar de ideale vent maar ziet zichzelf om de één of andere reden alsmaar met losers opgescheept. Na iedere onvermijdelijk mislukte relatie is haar reactie simpel en primair: zo snel mogelijk verhuizen naar een nieuwe stad, met nieuwe mannen en nieuwe kansen. Haar tienerdochter wordt wanhopig van dit vluchtgedrag; zij zou zo graag eens ergens blijven, echte vrienden maken, verliefd worden op een leuke jongen. Het jongste dochtertje ondergaat dit alles laconiek en zorgt voor de nodige comic relief. Klinkt als een suf idee, maar er is een aardige romcom uit voortgekomen, met een charismatische cast, grappige vondsten en aanstekelijke liedjes. Die film is sinds jaar en dag te huur bij uw lokale videotheek en heet Mermaids.
Er is dan ook geen enkele goede reden te bedenken om bij de bioscoop in de rij te gaan staan voor het slappe Hilary Duff-vehikel The Perfect Man, dat hetzelfde idee op een abominabel ongeïnspireerde manier uitwerkt. Mermaids (met Cher, Winona Ryder en een piepjonge Christina Ricci) is allesbehalve een meesterwerk, maar wie hem vergelijkt met dit gloednieuwe wanproduct uit Hollywood zal al snel terugverlangen naar 1990. Een film die dat voor elkaar krijgt is per definitie kwaadaardig.
The Perfect Man is pap zonder krenten: het promiscue, ietwat subversieve Cher-personage is vervangen door een brave banketbakster, gespeeld door Heather Locklear. De aantrekkelijk neurotische tiener die Ryder speelde is simpelweg geschrapt. Hilary Duff is het sterretje van deze film en mag haar nieuwe singletje pluggen; een personage zou dat alleen maar in de weg staan. Christina Ricci tenslotte is vervangen door een zouteloos kindactricetje dat te mediocre is om ergernis op te wekken.
Omdat de schrijvers te lui of te ongetalenteerd waren om hun karakters van eigenschappen te voorzien en ze op die manier tot leven te wekken, is er naar een afgezaagde kluchtenplot gegrepen om toch dat anderhalf uur vol te krijgen (de resterende tien minuten zijn voor Duffs liedje en de aftiteling). Nog maar net gesettled in Brooklyn, besluit tiener Holly dat ze niet over drie maanden weer wil verhuizen. Terwijl haar moeder Jean alweer een nieuwe nerd om zich heen heeft hangen, verzint ze samen met een vriendinnetje de perfecte man, Ben. Ben is eigenlijk de knappe oom van het vriendinnetje en hij zit vol romantische adviezen, zoals geef haar een orchidee en geef haar de nieuwe cd van Hilary Duff. Namens de nietsvermoedende oom begint Holly haar moeder het hof te maken, via briefjes, emails en MSN. Ze stuurt zelfs een foto van Ben mee, maar moet zich dan in allerlei voorspelbare bochten wringen om te voorkomen dat hij en Jean elkaar tegen het lijf lopen. En uitgerekend dan komt ze zelf de ideale jongen tegen. Wat een toestanden! Hoog tijd voor een muzikaal intermezzo.
The Perfect Man is zon gemakzuchtig, karakterloos product dat je je er niet eens kwaad over kunt maken. De incompetentie/desinteresse van de makers, die wordt gekenmerkt door elementen als de stereotiepe komische nicht en personages die voor elkaar gemaakt blijken omdat ze allebei vinden dat de maan romantisch is, overspoelt je slechts met een gevoel van algehele moedeloosheid. Er zal vast een reden zijn geweest om de film te maken (het zal iets te maken hebben met Duffs onverklaarbare status van tieneridool) maar een reden om hem te gaan bekijken is ver te zoeken. Mocht je toch onbedwingbare trek hebben in een soortgelijke romcom, hou het dan dichter bij huis en vereer je videotheek nog maar eens met een bezoekje.
