Johnny Knoxville, Sean William Scott en niet te vergeten Jessica Simpson: alledrie op zichzelf al levende legendes, die nu hun krachten hebben gebundeld om van The Dukes of Hazzard de film te maken die de honderden miljoenen fans van de klassieke TV-serie verdienen, dit met de hulp van goden als Willie Nelson en Burt Reynolds. Tsja, overdrijven is ook een kunst. Zie de ontelbare venijnige kritieken die dit hersenloze, maar vreemd genoeg ook sympathieke filmpje in de VS ontving. En dat terwijl The Dukes Of Hazzard toch lang niet zo vreselijk is als bijvoorbeeld xXx 2 of The Perfect Man. Dat is het soort films waar je als bioscoopganger cynisch van wordt. The Dukes of Hazzard is ook tijdverspilling maar heeft een prettiger karakter, wat het makkelijker maakt om hem met een vergevingsvolle glimlach uit te kunnen zitten.
Twee hillbilly neven, hun sexy nichtje Daisy en hun norse oude oom Jesse krijgen het ergens in het stoffige zuiden van de VS regelmatig aan de stok met de oerdomme sheriff Rosco P. Coltrane en diens achterbakse baas Boss Hogg. Voortdurend zit de hysterische Rosco achter de Duke-neefjes aan, die altijd weer weten te ontsnappen door met hun oranje Dodge Charger over van alles en nog wat heen te vliegen. Yeeeeee-haww!! Als je op dit gegeven een complete TV-serie kunt bouwen, kan een filmpje van iets meer dan honderd minuten ook geen probleem zijn. De makers van The Dukes of Hazzard hebben het zichzelf dan ook niet onnodig moeilijk gemaakt: Bo en Luke Duke scheuren een beetje over landweggetjes in hun General Lee, Uncle Jesse's moonshine (een illegaal stooksel) slijtend aan de inwoners van Hazzard County. Daisy Duke brengt de mannen het hoofd op hol met haar hotpants. Rosco P. Coltrane bekijkt het allemaal met wantrouwen maar kan de Dukes nergens op betrappen. En Boss Hogg (een strakgetrokken Burt Reynolds) organiseert een dirtrace om zijn snode plannetjes met Hazzard County te maskeren.
Deze film draait, net als de serie destijds, om drie zaken: flauwe maar relaxte humor, ouderwetse autoachtervolgingen op zn Amerikaans (dus geen modieuze, strak gechoreografeerde Ronin-toestanden in glimmende Duitse bolides, maar morsig gescheur in grommende muscle cars) en inderdaad, de hotpants van Daisy Duke. De film voldoet op alle drie de punten aan de niet zo hele hoge standaard die door de serie werd gezet, en overtreft deze zelfs ruimschoots wat de autoachtervolgingen betreft. Het uitstekende stuntwerk en de manier waarop het wordt gefilmd vormen het sterkste punt van de film; je gaat dat oranje misbaksel met de Confederate flag op zn dak bijna mooi vinden. Jessica Simpson heeft hard getraind om goed uit te komen in Daisys ultrakorte spijkerbroekjes en dat is dr gelukt. Een bonus is dat ze niet eens als een totale plank acteert; Newlyweds is blijkbaar een goeie leerschool geweest.
En de humor, tsja die bereikt ongeveer zijn hoogtepunt wanneer Bo kennismaakt met een Australisch mokkel en haar in een bizar accent begroet met: Lets put another shrimp on the barbie! (Kijk, dat ik alweer moet grinniken terwijl ik dit schrijf is mijn probleem, ben nou eenmaal dol op makkelijke grappen. Maar ik weet ook wel dat écht goede humor geestig en spits en Engels is, hoor.) Aan de andere kant: wat had je dán verwacht met Stiffmeister Sean en Jackass Johnny in de hoofdrollen? The Dukes of Hazzard ging altijd al over twee ginnegappende nietsnutten die eigenlijk bar weinig beleven. Trek je hiervoor naar de bioscoop, dan ben je er wat mij betreft bewust op uit om je tijd te verlummelen. Dan is het toch mooi meegenomen dat de stunts er goed uitzien, dat de casting eigenlijk best raak is (met Willie Nelson en de manische Sean William Scott als uitschieters) en dat iedereen zichtbaar veel plezier heeft gehad bij het maken van de film? The Dukes of Hazzard is en blijft een niet al te beste film. Eigenlijk verdient ie niet meer dan twee uit vijf blokjes. Maar van mij krijgt hij ze lekker toch.
