Het debuut van de 26-jarige Engelsman Thomas Clay is de meest schokkende film van dit filmfestival. Dat wil zeggen: als er op het IFFR iets verschrikkelijkers te zien is dan de laatste beelden uit The Great Ecstacy of Robert Carmichael, wil ik daar niet achterkomen.
The Great Ecstacy of Robert Carmichael zal dezelfde kritiek te verduren krijgen als Irréversible van Gaspar Noé. Een deel van het publiek zal zeggen dat Thomas Clay het tonen van extreem sadistisch geweld probeert te rechtvaardigen door het te verpakken in een pseudo-diepzinnige esthetiek. Anderen zullen aanvoeren dat hij slechts het ware gezicht van het kwaad laat zien en dat de snelle montage van archiefbeelden van D-Day, die direct volgt op het meest schokkende moment uit de film, het geweld op een intuïtieve manier van een politieke context voorziet.
Het startpunt van Clays afdaling naar de hel is (expres?) compleet tegenovergesteld aan dat in Irréversible. In plaats van een opzettelijk misselijkmakende soundtrack en cameravoering, begint de Engelsman met klassieke muziek van eigen bodem en veel statische shots, niet van een geperverteerde metropool maar van het uitgebluste kuststadje Newhaven. Het oog van zijn camera is net zo loom en onverschillig als de blik van Robert Carmichael, de introverte puber wiens extase zich aan het eind van de film op je netvlies zal branden.
Robert is een passieve jongen: hij speelt cello in het schoolorkest om zijn moeder te plezieren en slikt pilletjes met foute vrienden om er bij te horen. Soms trekt hij zich af op het werk van De Sade. Het verschrikkelijke is dat het uiteindelijk niet van kwaad tot erger gaat. Het ene moment denk je nog dat het sulletje zich teveel laat meeslepen door zijn 'vrienden', het volgende moment zit je verbijsterd, verdoofd en verward naar het scherm te staren, omdat hij voor je ogen in een demon is veranderd. Er is geen verklaring. Geen slechte jeugd, geen overdosis TV-geweld, en ook niet simpelweg drugs. Het waarom zal nooit beantwoord worden.
Wanting people to listen, you can't just tap them on the shoulder anymore. You have to hit them with a sledgehammer.
Amen...
