Het onwaarschijnlijke vriendenclubje uit Ice Age is terug in een nieuw avontuur. Manny de mammoet, Sid de luiaard en Diego de sabeltandtijger leiden een prima leventje in een zonovergoten vallei. Door het smelten van de ijslaag dreigt echter overstromingsgevaar en de enige kans op ontsnapping ligt in een lange en steeds gevaarlijkere reis naar de andere kant van de vallei. Onderweg beleven ze allerlei avonturen, zowel met elkaar als met een scala aan nieuwe karakters. Zelfs Scrat, de ongelukkige sabeltandeekhoorn, is weer van de partij met zijn pogingen om eindelijk z'n felbegeerde nootje te pakken te krijgen.
In 2002 werd de animatiefilm Ice Age een enorme hit, niet in de laatste plaats door de vier hoofdrolspelers. De drie 'vrienden' Manny, Sid en Diego maakten er een onwaarschijnlijke buddy-movie van, terwijl de onfortuinlijke Scrat voor een hilarische rode draad door het verhaal zorgde. Met zoveel goud in handen kun je het een grote Hollywoodstudio bijna niet verwijten dat ze op dit succes willen voortborduren door een vervolg uit te brengen. Helaas wil dat, zoals zo vaak, niet zeggen dat zo'n vervolg dan ook even leuk wordt.
Eerlijk is eerlijk, er zijn een hoop positieve dingen te zeggen over The Meltdown. Het meest in het oog springend is de verbluffende CGI die gebruikt is om het water en vooral de vacht van de wollige dieren vorm te geven. Het is werkelijk indrukwekkend om te zien hoe 'echt' het spattende, klotsende water eruit ziet. De muur van water die op je afstormt wanneer de ijsdam breekt, is adembenemend mooi gemaakt. Dit alles valt echter in het niet bij de vacht van Manny en de andere bontdragers. Opgebouwd uit twee miljoen haartjes, die allemaal individueel 'gerenderd' zijn en zichzelf van een schaduw voorzien, lijkt het in niets meer op een 'getekende' mammoet. Daar loopt een beest van vlees, bloed en (vooral) haar. Wanneer deze twee staaltjes van CGI dan ook nog eens gecombineerd worden, zoals in de scène waarin Manny met zijn natte vacht uit het water klimt, besef je dat je kijkt naar het beste dat CGI op dit moment te bieden heeft.
Hoewel de avonturen van Scrat helemaal los stonden van de grote verhaallijn, maakten zijn onvermoeibare pogingen om die ene begeerlijke eikel te bemachtigen hem toch tot de ster van het eerste deel. Het is de makers ook opgevallen, want in The Meltdown blijkt Scrat nog even geobsedeerd in zijn queeste, en krijgt hij aanzienlijk meer 'screen-time'. Dat betekent niet alleen een toename van het aantal hilarische manieren om een nootje te bemachtigen en even pijnlijke manieren om het weer kwijt te raken, maar Scrat blijkt met al z'n capriolen de drijvende kracht achter het begin, het verloop en zelfs de afloop van het verhaal.
In het eerste deel waren er ook nog enkele leuke bijrolletjes voor de uitstervende dodo's en de twee humeurige neushoorns. Helaas blijkt in deel twee dat meer niet gelijk staat aan beter, want onze vrienden worden op hun tocht door zoveel 'grappige' sidekicks vergezeld dat de lol er gauw vanaf is. De buidelratjes Crash en Eddie zijn vermoeiend, irritant en precies twee keer grappig, de gladpratende oplichter/onheilsprofeet Fast Tony is dat nooit en staat volkomen los van het hele verhaal, en het uitstapje naar de stam van de mini-luiaards is schaamteloos gejat van de maki-kolonie uit Madagascar. De enige die echt iets toevoegt is Ellie. Zij kruist het pad van Manny, die al zolang geen andere mammoeten heeft gezien dat hij al dacht de laatste van zijn soort te zijn. Maar een mogelijke liefde tussen Manny en Ellie wordt bemoeilijkt door het feit dat zij nog worstelt met een stevige identiteitscrisis.
Na negentig minuten verlaat je de bioscoop met het gevoel dat je hebt gekeken naar een razend knap gemaakte animatiefilm over een vertederende vriendschap, met daarin een flink aantal grappige momenten. En dat is jammer, want dat is net even iets anders dan een ontzettend grappige en vertederende film die razend knap geanimeerd is.
