Soms is het beter om geen vragen te stellen, een waarheid die van alle genres misschien wel het beste van toepassing is op de horrorfilm. Het opschorten van ongeloof wordt het wel genoemd: je ziet, hoort of voelt dat er iets niet helemaal klopt, maar je wordt meegesleept en maakt er bewust verder geen gedachten aan vuil. Je hebt bijvoorbeeld best wel in de smiezen dat het litteken ineens niet meer op de rechter- maar op de linkerwang van de hoofdrolspeler zit, die met één welgemikt schot een oude auto laat ontploffen alsof er twintig staven dynamiet in verstopt zitten, terwijl het opeens wel erg licht is voor een nachtscène; dat soort continuïteitsfouten en gaten in de plot kunnen je uit de filmische illusie halen, maar je kiest er omwille van het entertainment voor om ze te negeren. In Fragile volgen dit soort momenten van suspension of disbelief elkaar dusdanig snel op, dat van opschorten op een gegeven moment geen sprake meer is en het gewoonweg ongeloof wordt.
Het oude en verweerde ziekenhuis Mercy Falls in Engeland wordt gesloten. Op de kinderafdeling na zijn alle patiënten, het personeel en de apparatuur al overgebracht naar de nieuwe locatie op enkele kilometers afstand. Door een groot ongeluk in de buurt zijn er in het nieuwe ziekenhuis echter te weinig bedden vrij, waardoor de kinderen nog een paar nachtjes zullen moeten wachten op hun nieuwe onderkomen. Overdag is het een drukte van jewelste in Mercy Falls, met overal dozen en drukdoenende verhuizers. 's Nachts is het een stuk rustiger met slechts één arts, een receptionist en een nachtzuster om op de kinderen te passen. Het jonge meisje Maggie brengt evenwel wat leven in de brouwerij. Ze is er heilig van overtuigd contact te hebben met de geest van een dood meisje op de tweede verdieping, die al sinds eind jaren vijftig afgesloten is.
De nachtzuster gelooft het jonge meisje en laat zich bijkans gek maken door de mysterieuze dingen die gebeuren. Als een van de kinderen spontaan onverklaarbare botbreuken krijgt, is de maat vol en stopt ze met haar werk. De haastig opgetrommelde plaatsvervangster is de Amerikaanse Amy, gespeeld door Calista Flockhart in een van haar eerste speelfilms sinds het einde van de successerie Ally McBeal. Ook Amy is gevoelig voor de spookverhalen van Maggie, en als ze de geestverschijningen met eigen ogen aanschouwt, eist ze van de medische staf dat er actie wordt ondernomen. Natuurlijk gaat ze om de haverklap zelf op onderzoek uit, en voor je er erg in hebt staat ze oog in oog met de kwaadaardige aanwezigheid waarmee ze een haastige eindstrijd moet aangaan.
Sfeervol is de gekozen locatie van het oude ziekenhuis zeker. Vooral de tweede verdieping is prachtig uitgelicht en ziet er angstaanjagend uit. De geluidseffecten doen prima ondersteunend werk, maar op driekwart van Fragile worden de ongeloofwaardigheden te gortig en is de film niet serieus meer te nemen. Het opgeblazen einde is dan ook eerder belachelijk dan eng, om van de allerlaatste scène nog maar te zwijgen. De opzet is aardig en zieke kinderen zijn altijd een goede bodem voor een griezelige setting, maar na het degelijke eerste uur is het onmogelijk om je ongeloof nog verder op te schorten. Entertaining is deze derde lange speelfilm van de Spaanse regisseur Jaume Balaguero tot het einde toe, maar er wordt uiteindelijk te veel van je gezonde verstand gevraagd om een echt goede indruk achter te laten.
