Grofkorrelig, dicht op de huid gefilmd, een drietal losse verhaallijntjes die samenkomen en weer splitsen, gehussel met de chronologie, extreme tempowisselingen en een algeheel sombere sfeer: we zagen het allemaal al eerder en beter bij landgenoten Carlos Reygadas, Alfonso Cuarón en Alejandro González Iñárritu. Drama/Mex, de tweede film van regisseur Gerardo Naranjo is dus niets nieuws onder de Mexicaanse zon. Naranjo maakte twee jaar geleden een matig debuut met het nog groezeliger en eveneens door hemzelf geschreven Malachance en blijkt daar vooralsnog weinig van te hebben geleerd.
De toon wordt al in de eerste scène gezet. De losbandige Chano dringt het huis van zijn ex-vriendin Fernanda binnen en verkracht haar. Ergens tijdens deze grove handeling krijgt het meisje er plotsklaps toch nog schik in waarop de brute actie wordt omgetoverd in een wellustige seksscène. In deze eerste tien minuten presenteert de film zich daarmee als een allegaartje: van de open seksuele moraal van Y Tu Mamá También tot de botte bijl van Larry Clarks Kids.
De tweede verhaallijn concentreert zich op een ontevreden middelbare man die het leven de rug toe wil keren en daarvoor de stranden van Acapulco opzoekt om nog wat plezier te hebben voor hij het pistool tegen zijn slaap zet. Op het strand ontmoet hij een zeer jong meisje dat de hoer speelt. Haar trieste leven vormt de derde pilaar van Drama/Mex en is al even somber van toon. De uit de losse pols geschoten beelden botsen stilistisch enorm met het kunstmatig in elkaar gedraaide verhaal van drie vreemdelingen die elkaar herhaaldelijk tegenkomen gedurende een lange, hete nacht in Acapulco.
Niets voelt oprecht aan in Drama/Mex dat zo zijn best probeert te doen modieus te zijn, terwijl het jammerlijk achter de filmtrends aansukkelt. Al is het maar in één kopie in Amsterdamse Ketelhuis, het is eigenlijk een wonder dat distributeur A-Film de film überhaupt nog uitbrengt, want dit Mexicaanse mozaïek van ongeluk en het (her)vinden van liefde is werkelijk te onorigineel en vervelend om uit te zitten. Het is te hopen dat regisseur Gerardo Naranjo zich na twee mislukkingen op rij eens flink achter de oren krabt voor hij nog eens een zelfgeschreven stuk besluit te verfilmen.
