Een Chinees gezegde luidt: "Als je iemands leven redt dan ben je vanaf dat moment verantwoordelijk voor diegene". Nu zeggen die Chinezen wel meer, maar er zit natuurlijk wel wat in. Alles wat diegene doet en veroorzaakt nadat jij zijn leven hebt gered, is allemaal dankzij jou. Jij hebt ervoor gezorgd dat diegene verder kan leven en de dingen doet die hij anders niet gedaan kon hebben. De goede, maar ook de slechte dingen... In White Noise 2 krijgt Abe Dale de gave om te zien welke mensen zeer binnenkort zullen sterven. Met deze kennis heeft hij dus ook de mogelijkheid om van deze mensen het leven te redden. Maar Abe beseft dan nog niet wat voor loodzware verantwoordelijkheid hij daarmee krijgt opgelegd.
White Noise 2 is geen vervolg op White Noise. De films hebben bitter weinig met elkaar te maken, behalve dat ze tot hetzelfde subgenre behoren en met een belachelijk gelukkige gezinssituatie beginnen (je kunt de versgebakken koekjes haast ruiken). Abe Dale is getrouwd met de liefste vrouw en ze hebben een pracht van een zoon. En zoals dat altijd gaat met dit soort overdreven gelukkige gezinnetjes overkomt hen iets ergs: moeder en zoon worden door een idioot in koelen bloede voor het oog van Abe afgeschoten. Na dit drama onderneemt Abe een mislukte zelfmoordpoging waardoor hij een near death experience (NDE) ervaart. En jawel, hij ziet een tunnel met aan het eind een prachtig licht waartoe hij zich onweerstaanbaar aangetrokken voelt. Helaas voor Abe wordt hij door de artsen weer ruw teruggeplaatst in de realiteit. Maar aan zijn existentiële uitstapje heeft hij dus wel de gave overgehouden om te zien wie bovenaan Magere Heins lijstje staan. Hij ziet dat onder andere door auras rond de betreffende mensen en door boodschappen en geestverschijningen in ruisende televisieschermen, ook wel electronic voice phenomena (EVP). Dale merkt dat hij die mensen kan behoeden voor hun lot en krijgt uiteindelijk zelfs aardigheid in het redden van levens. Maar dan blijkt dat morrelen aan iemands lotsbestemming vergaande consequenties heeft.
We worden vooral getrakteerd op de overbekende schrikeffecten die in het begin nog wel werken. Als je echter de hele film door met deze effecten loopt rond te strooien dat gaat de lol (en de schrik) er snel af. De hoofdpersoon zelf lijkt ook al snel niet meer zo onder de indruk van al die geestverschijningen van ontbindende lijken die plotseling verschijnen op elk tv-scherm, op iedere hoek en achter menig deur. Het acteerwerk van Nathan Fillion (Slither, Serenity) is niet bijster inspirerend te noemen, maar het werkelijke probleem zit hem, zoals zo vaak, toch echt in een slonzig script. In een poging een verklaring te verstrekken voor het gebeuren hebben ze er van alles bijgesleept zoals Jezus, God en de duivel. Dit resulteert in een complete janboel. Tegen het einde van de film was de inspiratie duidelijk helemaal op. Er wordt een halfslachtige ontknoping gepresenteerd die je dan maar voor kennisgeving aanneemt, maar die in feite helemaal nergens op slaat. De filmmakers hadden er waarschijnlijk beter aan gedaan om niet koste wat kost een afgeronde verklaring te presenteren maar het slechts bij wat hints te houden en daarmee de film een quasi mysterieus en open einde mee te geven.
White Noise 2 stelt uiteindelijk behoorlijk teleur. Potentieel interessante gegevens als NDE, EVP en lotsbestemming worden totaal verkwanseld. Ondanks goede basisgegevens is het script gewoon erg slecht en leek de regisseur meer geïnteresseerd in het filmen van schimmige kiekeboe-momenten. Typisch een film die je een keer met een half oog kijkt als hij op tv wordt uitgezonden. Voor de argeloze bioscoopbezoeker is er gelukkig, net als voor de hoofdrolspeler in deze film, licht aan het einde van de tunnel... (ik bedoel natuurlijk de uitgang van de filmzaal maar dat moge duidelijk zijn).
