Er is nauwelijks een sterkere natuurlijke band dan die tussen moeder en kind. Zolang de baby zich nog in de baarmoeder bevindt, zou je zelfs kunnen zeggen dat de twee samen één wezen zijn. Een symbiose waarbij de fysieke band even belangrijk is als de mentale. Maar deze letterlijke, lichamelijke binding wordt vlak na de geboorte ontbonden op het moment dat de navelstreng wordt doorgeknipt. De symbiose is voorbij, hoewel deze in mentale vorm toch min of meer nog een aantal jaren doorzet, totdat het kind zichzelf een echte eigen identiteit begint aan te meten. Zo is de natuur. Sommige moeders accepteren dat echter niet
De moeder van Julien is daar een van de ergste voorbeelden van. Terwijl vader als broodwinner vele overuren maakt en zich passief opstelt tegenover zijn gezin, is het moeders die zich bezighoudt met het huishouden en de opvoeding van de kinderen. Julien is haar oogappel, maar ze weigert in te zien dat haar kleine ventje al een stuk groter is geworden dan haar ideaalbeeld. De puberteit dringt zich aan hem op, maar dat houdt hij al geruime tijd voor haar geheim.
Waarom? Deels omdat hij bang is voor de reactie van zijn moeder, maar deels ook omdat hij van haar houdt en haar wil behagen. Want achter haar ziekelijke controledrang die zich over alle aspecten van zijn leven uitstrekt, houdt zich moederliefde schuil. Het ene komt voort uit het andere en daarin zit hem de tragiek: moeder denkt dat ze het beste voor heeft met Julien, maar maakt hem juist ziek en doodongelukkig met haar bemoeizucht en pogingen om zijn leven onder haar controle te houden. Moeder heeft niet door wat ze haar zoon aandoet met haar misselijkmakende ontkenning van Julien als zelfstandig wezen.
Vader weigert ondertussen het abnormale gedrag van zijn vrouw te erkennen, als hij überhaupt al thuis is om het te zien. Juliens oudere zus Suzanne weet ook niet hoe ze de situatie moet veranderen en staat zelf op het punt het verstikkende ouderlijk huis in te ruilen voor een studentenkamertje. Dat geen enkel familielid echt goed met elkaar kan communiceren, Julien nog het minst van allemaal, is geenszins bevorderlijk.
Het zijn niet alleen de grote zaken, zoals het gebod dat Julien zijn vriendinnetje niet mag zien, maar ook de kleine dingen die zijn moeder tot zon monsterachtig figuur maken. Vooral op die momenten schittert Nathalie Baye. Zij geeft op bewonderenswaardige wijze gestalte aan de onbedoeld en onbewust duivelse moeder en zou hetzelfde personage zo in een horrorfilm kunnen vertolken. Met de suggestieve belichting wordt daar af en toe goed op ingespeeld.
Door alle lof voor Baye wordt door de meeste recensenten de prachtige prestatie van Victor Sévaux ten onrechte over het hoofd gezien. In het begin lijkt hij buitenshuis een vrolijke prepuber, maar verandert binnenshuis in een ander mens. Het is schrijnend om te zien hoe hij het wegkwijnen van Julien zo overtuigend neerzet, dat er uiteindelijk alleen nog maar een schaduw van het eens zo leuke joch overblijft.
De enige valse noten van Mon Fils à Moi zijn de vrolijke dansscènes tussen moeder en zoon die de film inleiden en afsluiten. Ongetwijfeld wrang bedoeld, maar ze missen hun doel en komen voornamelijk bevreemdend over. Verder is deze film een effectief, angstaanjagend drama dat meer dan eens een flinke mokerslag uitdeelt. De meeste kijkers mogen zich na afloop gelukkig prijzen dat ze nooit zon moeder hebben gehad.
