De Waalse filmindustrie draait goed de laatste tijd, in ieder geval wat kwaliteit betreft. Terwijl het met de Vlaamse film een stuk minder gaat, hebben bijvoorbeeld de gebroeders Dardenne in het afgelopen decennium maar liefst twee keer de Gouden Palm van Cannes gewonnen (met LEnfant en Rosetta) en kregen ze voor Le Fils nog eens de prijs van de Oecumenische Jury. Olivier Gourmet, een vaste acteur van de gebroeders Dardenne, kreeg voor zijn rol in Le Fils de prijs voor de beste acteur. Enkele weken terug was hij nog te zien in Mon Fils à Moi, en nu speelt hij de hoofdrol in Congorama, wederom een film uit Wallonië.
Gourmet speelt Michel Roy, een man van 41 die al jaren als uitvinder voet aan de grond probeert te krijgen. Michels pogingen om tijdens de zomer een elektriciteitsdraadontdooier of iets dergelijks te verkopen mislukken één voor één, en zijn onderzoek naar een grasmaaier op zonne-energie heeft ook nog geen vruchten afgeworpen. Zijn werkgever steunt hem nauwelijks en stelt zelfs een ultimatum.
Als hij ontdekt dat hij geadopteerd is en geboren is in een schuur in een klein dorp in Quebec, vertrekt hij naar Canada onder het mom zijn uitvinding te slijten aan het lokale energiebedrijf. Nadat die zoveelste poging opnieuw op niks is uitgelopen, mede omdat zijn prototype door de douane wordt ingenomen, bezoekt hij zijn geboortedorp Sainte-Cécile en gaat hij op zoek naar zijn biologische ouders. Helaas, ook daar slaagt hij niet in, ondanks de hulp van de plaatselijke priester. Michel keert onverhoopt terug naar Montreal en krijgt een lift in een unieke elektrische auto van ene Louis Legros, een diamantexpert. Dan staat er opeens een emoe op de weg en vindt een ongeluk plaats dat hun hele leven en de toekomst van de auto-industrie voorgoed zal veranderen.
Gourmet geeft mooi en moeiteloos gestalte aan Roy, een licht wereldvreemde binnenvetter die voortdurend verrast wordt door het leven, terwijl Paul Ahmarani met zijn vertolking van de ietwat gepijnigde Louis Legros de nodige diepgang met zich meebrengt vanaf het moment dat hij zijn intrede doet. Ondertussen heeft de inmiddels overleden Jean-Pierre Cassel (vader van Vincent Cassel) als de adoptievader van Michel die niet meer kan praten, meer uitstraling dan menig pratend personage.
Het acteerwerk is dus dik in orde, maar het zijn eigenlijk het scenario en de uitwerking daarvan die de show stelen. Regisseur-schrijver Falardeaus verhaal zit ingewikkeld in elkaar en verrast voortdurend, maar stevent niet voortdurend op plottwisten af. In plaats daarvan worden de plotwendingen rustig en op slimme en subtiele wijze gebracht en ontvouwt het verhaal zich zonder enige sensatiezucht. Tegenpolen zoals toeval en noodlot worden op een bijna sprookjesachtige manier verbonden, terwijl de symboliek van een bidprentje van St. Christoffel, beschermheilige van reizigers, haast onopgemerkt in de plot is vervlochten.
Congorama is een uitstekend bedachte en vertelde tragikomedie over twee zoekende mannen, met puik acteerwerk en fraaie repeterende bewerkingen van een liedje van Kris Kristofferson. Het geheel had alleen met wat meer flair gefilmd kunnen worden, de realistische stijl die nu gehanteerd wordt, past niet helemaal bij de film. Dat neemt echter niet weg dat Congorama een prima film is vol interessante personages en leuke (soms dramatische) verrassingen.
