Vorig jaar werd David Finchers Zodiac onterecht volledig genegeerd bij de Oscars. Een nominatie voor beste regie was toch het minste wat de Academy hem had moeten geven. Het was niet de eerste keer. Terugkijkend naar de nominaties in 1996 en 2000 is het bizar dat Fincher geen enkele erkenning kreeg voor Se7en of het destijds crimineel ondergewaardeerde Fight Club. Dit jaar is de Academy eindelijk tot inkeer gekomen en heeft Finchers nieuwste maar liefst dertien nominaties in de wacht gesleept, waaronder die voor beste film, regie, script, beste acteur (hoofdrol) en beste actrice (bijrol). En al die nominaties zijn ook nog eens terecht.
Misschien komt de erkenning wel doordat Fincher iets nieuws probeert. Geen duistere mannenfilm, maar een liefdesgeschiedenis en een fantasierijk levensverhaal. Hij vertelt het wel op zijn geheel eigen manier. Enigszins onderkoeld brengt Fincher de grandioze fabel en vermijdt zo het melodrama; sentiment blijft gevoelig en melancholiek, zonder ooit sentimenteel te worden. Het is daardoor wel een film die misschien niet direct tijdens het kijken een enorme emotionele reactie oproept, maar die kan later alsnog komen. Fincher geeft genoeg stof om over na te denken en de betekenis van sommige dingen kan achteraf best nog emoties oproepen.
Het script van Eric Roth is gebaseerd op een kort verhaal van F. Scott Fitzgerald. Benjamin Button wordt oud geboren. Dat wil zeggen: zijn babylichaam is in de fysieke conditie van een man achterin de tachtig die elk moment kan sterven. Hij wordt te vondeling gelegd voor een bejaardentehuis in New Orleans en groeit op in een rolstoel tussen stervende mensen. Terwijl iedereen ouder wordt, wordt zijn lichaam steeds jonger. Op zijn zevende leert hij lopen, want zijn benen zijn dan pas sterk genoeg. Tegelijk met zijn lengte groeit ook zijn haar terug.
Op zijn twaalfde ontmoet hij de liefde van zijn leven: Daisy. Gedurende zijn leven, waarin zijn lijf alsmaar jonger blijft worden en hij onder andere in Rusland vertoeft en door een Japanse onderzeeër wordt beschoten, blijft hij steeds weer naar haar terugkeren. Meestal echter zonder succes. Dat haar dochter zijn levensverhaal aan haar voorleest uit zijn dagboek terwijl Daisy op haar oude dag op sterven ligt, maakt vanaf het begin wel duidelijk dat ze elkaar op een gegeven moment wel gevonden moeten hebben.
Het gaat dan ook niet alleen om de gebeurtenissen in The Curious Case of Benjamin Button; de diepere betekenis en de manier waarop het verhaal verteld wordt, zijn minstens zo belangrijk. Typerend voor Fincher is de enorme aandacht voor detail en de sfeervolle belichting en cinematografie die op zichzelf al geen moment vervelen. Pitts hoofdrol is misschien niet zijn beste werk met Fincher (denk aan Se7en en Fight Club), maar hij levert nochtans een prachtige, zeer ingetogen invulling van Benjamin af.
Dit doet hij met behulp van een flinke laag make-up en digitale technieken waarbij zijn oud opgemaakte hoofd op het lichaam van een kleine acteur wordt gezet. Dit kunststukje wordt toegepast vanaf zijn vroege jeugd als oude man tot het moment dat hij fysiek echt een jongeman van een jaar of achttien is geworden. Blanchett doet niet voor hem onder als Daisy, terwijl Taraji Henson en Tilda Swinton eveneens erg goed zijn in hun respectievelijke bijrollen.
Al die mooie aankleding en dat sterke acteerwerk wordt niet alleen ondersteund door een mooi verhaal maar ook door een scala aan boeiende themas die verkend worden. De dood, ouder worden, het sterfproces, groeien, vader-zoon- en moeder-dochterrelaties, het belang van liefde in een leven, of het leven bepaald wordt door momenten of niet, de vergankelijkheid van alles, etc. In The Curious Case of Benjamin Button wordt op een originele en intrigerende manier naar dit alles gekeken, wat de film tot een rijke ervaring maakt die niet afgelopen is als de zaallichten weer aan gaan.
