Veel valt er niet te zeggen over Unspoken, de nieuwste film van de getalenteerde Belgische Fien Troch, ook verantwoordelijk voor het script. Weinig woorden heeft Troch nodig om een aangrijpend en minimalistisch familiedrama over verlies en onvermogen tot het verwerken ervan uiteen te zetten. Des te indrukwekkender het stilzwijgen en het verdriet van de personages.
Intiem en anatomisch bestudeert de film de consequenties die het verdwijnen van een pubermeisje heeft op het dagelijks functioneren van haar beide ouders en hun onderlinge relatie. Zowel hun persoonlijkheden als hun relatie met de buitenwereld krijgen het flink te verduren. Wordt het onbedwingbare uiteenvallen van beiden getekend door de teerheid van de menselijke ziel, het persoonlijk onvermogen of de blijvende onzekerheid over het lot van het meisje (het lichaam is nooit teruggevonden)? Het antwoord ligt wellicht besloten in het ouderlijke oerinstinct dat hen drijft op zoek te gaan naar antwoorden omtrent het lot van hun verloren kind. Schrijnend en teder verbeeldt Troch het voelbaar liefdevolle onvermogen van twee mensen om het gezamenlijke verdriet te delen en de eenzaamheid die dat bij beiden tot gevolg heeft.
Van het bizarre absurdisme van Trochs korte film Wooww uit 1999, dat in haar eerste feature Een Ander Zijn Geluk nog leidde tot een groteske en rauwe naargeestigheid van de personages, valt niets meer te bespeuren: de film is monotoon van sfeer en verkeert in een continue claustrofobische staat van emotioneel verval. Het camerawerk is een collage van afwisselend benauwde close-ups en overzichtelijkere observaties. Geflankeerd door een minimalistisch geluidsinterieur verwordt Unspoken tot een naar een droomsequentie neigende ervaring, zonder te vervallen in mystificaties of effectbejag.
De keuze voor Frans als de voertaal in deze film, die oorspronkelijk in het Vlaams is geschreven, is ingegeven door de keuze van Emmanuelle Devos voor de rol van de moeder. Zij toonde in een vroeg stadium interesse voor het script. Het is niet te zeggen of en wat er verloren is gegaan in de vertaling, maar die vraag is in feite ook niet interessant vanwege het uitgesproken subtiele acteerwerk van zowel Devos als ook haar tegenspeler Todeschini. De Engelse titel volgens Troch beter de inhoud dekkend dan het Franse Le Non-Dit - complementeert de taalkundige stoelendans en geeft de film een misschien wel onbedoelde internationale uitstraling.
Deze tweede lange film van Fien Troch is ingetogener dan zijn voorgangers, maar door de gekozen intimiteit niet minder uitgesproken. Geconcentreerd op twee personages geraken we dieper in hun lot en de materie van het menselijke drama. Unspoken toont duidelijke tekenen van de verfijning van de creatieve geest van de regisseuse Troch en kent haar een duidelijke plaats in de groeiende cinematografische cultuur van de Belgische cinema toe. Een indrukwekkende film die je bijblijft.
