Op 12 juni 2000 trekt Sandro Rosa de Nascimento een revolver op bus 174 in Rio de Janeiro en kondigt een overval aan. Helaas voor hem wordt de bus bijna meteen onderschept door militaire politie, waardoor hij zich genoodzaakt ziet de inzittenden voor een periode van vier uur te gijzelen. Al snel wordt de bus omringd door politie en cameraploegen. Last Stop 174 bevat deze gebeurtenis wel, maar is voornamelijk een fictief relaas over het leven van Sandro vanaf zijn vroege jeugd. Ondanks het tragische onderwerp mist de film tot aan de gijzeling diepgang, een duidelijke focus en dramatische spanning.
Regisseur Bruno Barreto, tegenwoordig weer in Brazilië na een decenniumlang uitstapje naar Hollywood (met als bekendste resultaat de romantische komedie View from the Top), beweert dat het hem vooral te doen was om de relatie tussen weeskind Sandro en zijn pleegmoeder Marisa, die gelooft dat Sandro haar echte zoon is. Scriptschrijver Bráulio Mantovani (Tropa de Elite, Cidade de Deus) wil daarnaast ook het verhaal van haar echte zoon Ale vertellen en het lot van dakloze kinderen in Rio laten zien, plus de machteloosheid van maatschappelijke werkers, de corruptie van de politie, de destructieve kracht van armoede en nog meer. Samen verliezen Barreto en Mantovani zich in de vele onderwerpen die ze in twee verhaallijnen willen stoppen, waardoor de film tot aan de busoverval doelloos ronddwaalt als een van de zwerfkinderen die geportretteerd worden.
Het verhaal begint in 1983 als junkie Marisa haar dealer niet kan betalen en door hem van haar drie maanden oude zoon Ale (kort voor Alessandro) gescheiden wordt. Ze vindt God en betert haar leven, maar kan haar zoon niet meer vinden. Tien jaar later wordt de moeder van de tienjarige Sandro (ook kort voor Alessandro) vermoord. Hij komt eerst bij zijn tante te wonen, maar loopt weg van huis. Op straat is de misdaad misschien wel de enige manier om te overleven. Sandros vrienden worden door politie vermoord en hijzelf belandt even later in de gevangenis, waar hij Ale ontmoet. Als Marisa naar de gevangenis komt op zoek naar Alessandro, ontfermt ze zich over de verkeerde Alessandro.
Zoals we weten houdt daar het verhaal niet op en belandt Sandro weer op straat, om uiteindelijk in die bus te geraken. De filmmakers grijpen dit verhaal aan om allerlei onderwerpen aan te stippen die ze aan Sandros levensverhaal kunnen ophangen, teveel om nog op betekenisvolle manier te kunnen behandelen. Last Stop 174 voelt daardoor aan als een oppervlakkige studie naar een aantal willekeurige maatschappelijke problemen. Pas in de laatste tien tot vijftien minuten, in de bus, is er werkelijke dramatische spanning voelbaar. Dat is te weinig, zeker gezien het dramatische potentieel van de eerdere gebeurtenissen.
Engagement alleen maakt nog geen goede film. De makers vertrouwen er iets teveel op dat hun onderwerpen op zichzelf sterk genoeg zijn. De hoofdpersonen komen niet echt goed uit de verf en worden ondergesneeuwd door de vele onderwerpen die de filmers aansnijden. Een sterke vertelstructuur ontbreekt, iets waar deze film juist baat bij had gehad. Hij hopt van het ene zware sociale probleem naar het andere en mist focus, waardoor de personages nooit meer worden dan de problemen waar ze mee kampen. Goede bedoelingen en grote ambities hebben de filmmakers wel, nu nog een boeiende vorm om deze in te gieten.
