De bedlegerige landheer Don Antonio maakt waarschijnlijk zijn laatste wandeling door de uitgestrekte Patagonische velden. Eventjes ontsnapt hij aan de melancholie en de onbenoemde spijtgevoelens die samengaan met zijn naderende dood. Deze sleutelscène vormt de verhalende kern van Carlos Soríns La Ventana, een film die zijn geheimen verder maar mondjesmaat vrijgeeft. Het prachtige beeldgedicht meandert, intrigeert en ontroert.
Soríns film vertelt het verhaal van een stervende man. Het voelde voor de regisseur zelf als een remake van Ingmar Bergmans Wilde Aardbeien uit 1957, maar de overeenkomst houdt eigenlijk op bij de leeftijd van beide protagonisten: Antonio loopt écht op zijn laatste benen. Hij doet nog een allerlaatste poging de relatie met zijn vertrokken zoon Pablo, inmiddels wereldberoemd pianist, te helen. Dit maakt van La Ventana een uiterst humaan portret, de kijker observeert de laatste reddingspoging uit een ongetwijfeld gebeurtenisrijk, maar ook gemankeerd leven.
Het verhaal is uiterst spaarzaam in zijn uitleg, maar geregeld duiken veelzeggende objecten op. Wanneer de pianostemmer tinnen mannetjes tevoorschijn haalt uit de vleugel, kun je concluderen dat de toetsen ooit zijn aangeraakt door kinderen. Een huis vol geschiedenis dus. Sorín speelt een spel met de tijd en kleedt zijn film aan met veel van zulke symboliek.
Ondanks de Zuid-Amerikaanse wortels, neigt Sorín echter nauwelijks naar magisch-realisme. La Ventana is een veel directer, aardser verhaal. De meeste scènes zijn dan ook ondubbelzinnig: zusters die de katheter checken, Antonio die een fles wijn zoekt voor zijn terugkerende zoon. Sorín interesseert zich niet in menskritiek of boetedoening, hij laat zien hoe het geheugen werkt wanneer je afscheid moet nemen van het leven: sprongetjes, details, observaties, alles krijgt een beschouwelijke betekenis wanneer je je realiseert dat je binnenkort vertrekt. Het is een goed uitgewerkt menselijk kader, en gaat om die reden al voorbij aan het diepreligieuze karakter van Bergmans Wilde Aarbeien.
De productie is mooi verzorgd. Rustige cameravoering, warme kleuren en vaak schitterende composities geven het minutieus opgezette verhaal extra zeggingskracht. Is er een mooiere plek om te sterven dan landerig Argentinië? Het is een verademing zon gevoelige, essayistische film te ervaren die veel ruimte geeft aan de kijker. La Ventana is als een wijd openstaand raam met uitzicht over een eindeloos landschap. Je weet precies waar je staat, maar je kunt kijken zover de horizon reikt.
