Bij het horen van het woord maffia borrelen er al snel allerlei filmtitels op. Open deur is uiteraard The Godfather-trilogie, maar ook Goodfellas, Donnie Brasco en Road to Perdition zijn logische associaties. Opvallend is dat de maffia zelden als volstrekt verwerpelijk wordt beschouwd. Geweld wordt eerder verheerlijkt dan veroordeeld en de familiebanden worden eerder als hecht dan als verstikkend ervaren. In het semibiografische La Siciliana Ribelle moet de maffia het voor de verandering eens flink ontgelden.
De Siciliaanse Rita Atria verliest op jonge leeftijd haar vader en haar broer door toedoen van de Cosa Nostra. Het is gebruikelijk in deze criminele traditie dat de familie hierover zwijgt: omertà, de wet van de stilte. De koppige zeventienjarige besluit hier niet aan mee te werken en klaagt de gehele Cosa Nostra aan omdat ze niet weet wie precies haar vader en broer hebben vermoord.
La Siciliana Ribelle, volgens regisseur Marco Amenta bedoeld als eerbetoon aan de moedige jongvolwassene, weet de kijker vanaf de eerste bloedige scènes in deze gewelddadige onderwereld mee te voeren. De filmkijkende maffialeek zal kippenvel krijgen van het feit dat deze verhitte mensen (veelal dorpsbewoners), en zelfs haar bloedeigen moeder, haar zo kil laten vallen. Rita is niet meer veilig op het eiland en wordt gedwongen in Rome onder te duiken. Daar leert ze de sympathieke rechter kennen die haar zaak zal onderzoeken en meer en meer als substituut voor haar vader fungeert. Rita verblijft ondertussen eenzaam in een armetierig appartementje totdat de liefde haar uit haar schuilplaats lokt en haar tot mediahype verworden zaak voorkomt.
Actrice Veronica DAgostino speelt de rebelse Rita met klasse. Het is in grote lijnen een soloact, een aantal ondersteunende bijrollen daargelaten. Haar agressie en volwassen blik doen haar veel ouder overkomen dan andere zeventienjarigen. Ze is weliswaar wispelturig zoals elke puber, maar dit komt in de film te gekunsteld over. Deze onevenwichtigheid doet enigszins afbreuk aan de film, bijvoorbeeld als ze in Rome luchtig de veiligheidsregels overtreedt om haar geliefde te ontmoeten. Dat de film bijna twee uur moet overbruggen doet de film ook geen goed. Een troef is er gelukkig in de gedaante van de rechter die Ritas zaak behandelt. De Franse acteur Gérard Jugnot weet alleen al door zijn uiterlijk de show te stelen, hij hoeft werkelijk niets te doen. Zijn warme uitstraling en behulpzaamheid zijn hartverwarmend.
La Siciliana Ribelle is uiteindelijk een half-geslaagde biografische benadering van het werkelijke leven van Rita Atria. De weergave van begin jaren negentig is niet onaardig, maar de opbouw van het gerechtelijk onderzoek en het leven als banneling zijn zo langdradig dat de film helaas niet een pakkende toon weet aan te slaan. Hoe heroïsch en triest Atrias daad ook was.
