Je ziet het weinig in Nederland: een 'double bill' van twee kortfilms. Jonge makers op de springplank van het leven vertellen wat voor hen wringt in de samenleving. Ze richten zich op verschillende maatschappelijke thema's en keren die op hun eigen manier binnenstebuiten. Indisch Zwijgen en Suni stellen prangende vragen om na te bespreken. Enigszins onduidelijk blijft waarom juist deze twee films bij elkaar zijn gezet.
In deze documentaire snijden drie kunstenaars met kleine, persoonlijke verhalen het zware thema van Indisch erfgoed in Nederland aan. Daarmee willen ze het Indisch zwijgen doorbreken: het fenomeen dat veel mensen met Indische roots niet tot nauwelijks in contact staan met hun herkomst in Nederlands-Indië. De drie jonge, vrouwelijke kunstenaars worstelen zelf met het verzwegen Indische verleden van hun familie, en weten met hun verschillende soorten kunstwerken uiting te geven aan dit gemis.
Het mooie aan de documentaire is hoe de drie hoofdpersonen niet in de slachtofferrol kruipen, maar juist actief op zoek gaan naar een manier om het verleden weer zichtbaar te maken. De jappenkampen en de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog lijken ver weg, maar de kortfilm toont aan dat deze geschiedenis zelfs onder jongeren nog springlevend is. Er worden abstracte thema's behandeld, maar met pakkende cinematografie en muziek weten de filmmakers deze abstractie via kunst om te zetten naar iets wat neigt naar een vorm van heling.
Indisch Zwijgen is gemaakt door jonge makers, maar gaat op een volwassen en respectvolle manier om met het verdriet van de hoofdpersonen en het maatschappelijke leed van een hele bevolkingsgroep. Het is bewonderenswaardig hoe open en kwetsbaar de drie jongeren zich opstellen tijdens hun zoektocht, waarmee ze ook daadwerkelijk dichter bij hun familie en het verborgen verleden komen. Hun doel is duidelijk: ook andere mensen met Indische roots inspireren om het zwijgen te doorbreken en het gesprek aan te gaan.
Indisch Zwijgen is te zien in een gezamenlijke vertoning met Suni. Beide films zijn maatschappelijk geëngageerd en brengen dat op hun eigen stilistische wijze over. De jeugdigheid van de makers en hun maatschappelijke betrokkenheid lijken echter de enige redenen te zijn om de films met elkaar te verbinden. Qua stijl is de breuk tussen de documentaire en de fictiefilm onnodig groot, wat de kracht van de afzonderlijke verhalen onderuit haalt. Beide delen van het onwaarschijnlijke duo hadden solo waarschijnlijk een grotere impact gehad op het beoogde publiek dan in een double bill.
Lees ook onze recensie van Suni.
