The Chaser is een ijzersterke thriller, misschien wel de beste van het jaar. Een betere debuutfilm is in 2009 in de Nederlandse bioscopen in ieder geval moeilijk te vinden. Soms is hij gruwelijk, regelmatig gewelddadig, altijd spannend en tussendoor wordt er flinke kritiek geleverd op de Koreaanse politie en sensatiepers. Regisseur Hong-jin Na schreef ook (met twee anderen) het script en levert hiermee een enerverend visitekaartje af dat naar meer smaakt.
Voormalig rechercheur Joong-ho is een pooier die er geen moeite mee heeft om een zieke Mi-jin met koorts naar een klant te sturen. Maar één voor één verdwijnen zijn prostituees en als hij erachter komt dat dit telkens bij dezelfde klant gebeurt, begint hij zich toch zorgen te maken. Terwijl het hele politiecorps en de pers van Seoul bezig zijn met de man die zijn eigen stront naar de burgemeester wierp, jaagt Joong-ho op een uiterst nare man.
Meer vertellen over het verhaal zou het kijkplezier kunnen bederven - een deel van dat plezier bestaat uit een paar verrassende plottwisten en ontwikkelingen die nu eenmaal spannender zijn zonder voorkennis. Hong-jin Na neemt je al snel na de introductie mee in zijn emotionele achtbaan waar je na afloop pas uit kan stappen. Het in eerste instantie onsympathieke hoofdpersonage sleept je na verloop van tijd toch mee in zijn zoektocht naar de wel sympathieke Mi-jin.
Dankzij Yun-seok Kims uitstekende, subtiele acteerwerk wordt de pooier langzamerhand een driedimensionaal figuur waar de kijker zich in kan verplaatsten. Hoe minder je van tevoren over zijn tegenspeler Young-min Jee weet, hoe beter, maar het schaadt niet om te weten dat hij fenomenaal gestalte geeft aan zijn akelige personage. Beiden worden overigens niet overschaduwd door de visuele stijl, iets wat in Koreaanse films nog wel eens gebeurt. Dit komt ook door de haast onopvallende noir-stijl die de regisseur hanteert, die lang niet zo in het oog springt als de beelden van bijvoorbeeld Ki-duk Kim, Chan-wook Park of Ji-woon Kim. Desalniettemin is de belichting soms wonderschoon, maar valt nauwelijks op door de actie op de voorgrond.
Terwijl de held steeds dichter bij het oplossen van de zaak komt omdat hij toch om zijn prostituee geeft (wat impliceert dat er meer aan de hand is), wil de politie alleen maar een goede beurt maken om de aandacht af te leiden van het incident met de burgemeester, waar de politie in groten getale bij aanwezig was zonder iets uit te kunnen richten. De pers holt ondertussen van sensatie naar sensatie, ongeacht of het triviaal of belangrijk is wat ze verslaan. Zoals bijna altijd in Koreaanse politiefilms worden pers en politie als incompetente instituten afgeschilderd die hun vizier op de verkeerde dingen richten. Het wekt de indruk dat er werkelijk iets mis is.
The Chaser bevat een aantal korte, opwindende actiescènes, variërend van enkele voetachtervolgingen tot handgemenen met of zonder slagwapens. Deze scènes staan niet zoals vaak in Amerikaanse actiefilms op zichzelf als zogenaamde set pieces, maar maken deel uit van een organisch, adrenalineverhogend geheel. De prijswinnende montage brengt een perfect ritme in de actie aan en houdt de vaart er goed in. Een tempo dat al snel opgevoerd wordt zodra duidelijk wordt dat er heel wat op het spel staat en een goede afloop niet gegarandeerd is. Het zijn deze onveiligheid en hoe daar mee om wordt gegaan die The Chaser boeiender maken dan vele genregenoten. Alle elementen tezamen vormen een ijzingwekkende thriller die je twee uur lang naar het puntje van je stoel trekt.
