Soul Power is een documentaire over het muziekfestival Zaïre 74, dat plaatsvond in het kader van het titelgevecht tussen boksers Muhammad Ali en George Foreman in 1974 in Kinshasa, Zaïre. De film bestaat volledig uit archiefmateriaal van het festival. Uit hetzelfde archief werd de documentaire When We Were Kings samengesteld, over het gevecht zelf, waarin Ali zijn titel als wereldkampioen zwaargewicht terugwon. Deze film kreeg verscheidene prijzen en wordt beschouwd als één van de beste sportdocumentaires. Zon lot is Soul Power niet beschoren - daarvoor is de film te anekdotisch en willekeurig.
Het was de bedoeling dat het drie dagen durende festival een dag later gevolgd zou worden door de wedstrijd tussen Ali en Foreman, maar door een blessure bij Foreman werd het gevecht zes weken uitgesteld. Het festival kon niet zomaar verzet worden; de helft van de artiesten zou dan niet meer kunnen komen of willen. Hierdoor kreeg het een beetje een op zichzelf staand karakter. Het bleef een viering van zwartheid over de hele wereld, maar dit keer een viering die op eigen benen stond. Dat was althans de hoop van de organisatoren die besloten door te zetten ondanks de verminderde internationale toestroom van toeristen.
Toch hangt in de film de schaduw van Ali flink over het festival, temeer omdat hij in het eerste gedeelte van de film een aantal scènes domineert en betrokken is bij de promotie van het festival toen het nog verbonden was aan zijn wedstrijd (Alis promotor Don King deed ook de festivalpromotie). Na afloop van de film is het dan ook niet vreemd om zin te hebben om When We Were Kings er meteen achteraan te kijken. Het probleem is dus eigenlijk dat de film onaf aanvoelt, alsof we alleen de opbouw naar een hoogtepunt hebben gezien zonder de climax zelf.
De grote attractie van de film is daardoor louter de muziek, en die is wél fantastisch. Probeer maar eens stil te zitten tijdens de pure funk van James Brown of de salsa van Celia Cruz & de Fania All Stars. Hoe zouden de blues van B.B. King en de soul van Bill Withers je niet kunnen raken? En dan zijn er nog de vele Afrikaanse artiesten zoals Miriam Makeba en Tabu Ley Rocherau, die allen bijzondere, roerende of swingende optredens geven. Muziek is de drijvende kracht van Soul Power en dé reden om hem te gaan zien.
Helaas is het materiaal tussen de nummers door lang niet zo enerverend en komt het regelmatig willekeurig gekozen over. Het is nog wel geinig om Sister Sledge en enkele Afrikaanse danseressen dansbewegingen uit te zien wisselen, maar door het hoge tempo (één liedje, één stukje achter de schermen en dan door naar de volgende artiest) zien we te weinig van de muzikanten, zowel op het podium als privé. Die willekeur past wel bij de direct cinema-aanpak van de Maysles-broers (Albert deed dienst als cameraman), maar mist in dit geval toch substantie. Regisseur Levy-Hintes oorspronkelijke idee om een serie concertdvds van het materiaal te maken was achteraf misschien toch beter geweest dan was er meer ruimte voor zowel de artiesten als hun optredens geweest. Soul Power is op beide vlakken uiteindelijk toch wat mager en te kort.
