Een jong Oekraïens hoertje en de besnorde boodschappenjongen van haar pooier: Tamara en Alex vormen een weinig glamoureus stel. Maar verliefd zijn ze en als kijker leef je al gauw mee met hun aandoenlijke toekomstdromen. Weg willen ze uit hun troosteloze wijk in Wenen, naar Ibiza - of in elk geval weg uit het bordeel. Als Alex om dit doel te bereiken een bank berooft in het dorpje van zijn opa lijkt dat aanvankelijk wonderwel goed te gaan. Tot het noodlot toeslaat en Alex nog maar één ding wil: wraak.
Na de overval verplaatst Revanche zich van de grimmige, drukke stad naar het verstilde Oostenrijkse platteland. Ontredderd trekt Alex in bij zijn opa, een hoogbejaarde boer. Alex leert Robert kennen, de agent die Tamara per ongeluk doodschoot, en Roberts vrouw Susanne. Er ontstaat vervolgens een merkwaardige interactie tussen de door wraakgevoelens verteerde Alex en het nette, provinciale echtpaar, dat zich de overval weliswaar aantrekt maar geen idee heeft van Alex rol in het incident.
Regisseur Spielmann kiest in Revanche voor een soms trage, maar vooral verrassende, beeldende verteltrant. Het camerawerk van Martin Gschlacht heeft een prachtig precieze en tegelijk fantasievolle stijl. Zijn lens blijft het ene moment secondenlang hangen aan een lichtelijk absurd dorpstafereeltje, om het volgende moment in een suspensevol shot te duiken waarin Alex zo agressief houthakt dat een moord niet lang meer op zich lijkt te kunnen laten wachten.
Wie overigens dacht dat method acting inmiddels als een achterhaalde jarenzeventigpraktijk moet worden beschouwd, is bij Spielmann aan het verkeerde adres: hij liet zowel Johannes Krisch als Irina Potapenko meedraaien in de Weense rosse buurt, terwijl Andreas Lust werd ingewijd in het leven van een politieagent. Of het nou aan deze avonturen heeft gelegen of niet: de cast van Revanche is formidabel. Mede hierdoor blijf je al snel twee uur lang geboeid door dit psychologische drama, dat uiteindelijk een wel erg open einde blijkt te hebben. Het is of Spielmann met de finale van zijn film wil zeggen: je hebt mijn hoofdkarakters langdurig en op cruciale momenten geobserveerd - bedenk nu zelf maar wat hun volgende stap wordt. Niet iedereen zal van zon slot gecharmeerd zijn, maar de personages blijven des te langer in je hoofd rondspoken. Dat Revanche dit jaar werd genomineerd voor de Oscar voor beste buitenlandse film én handenvol andere filmprijzen won, is dan ook niet verbazingwekkend.
