De problematische voorgeschiedenis van Where the Wild Thing Are deed het ergste vermoeden. De opnames begonnen in 2006, maar na ontevredenheid van Warner Bros. moest regisseur Spike Jonze het nodige werk verzetten om de dure film (honderd miljoen dollar) voor een zo breed mogelijk publiek geschikt te maken. De zorgen waren echter nergens voor nodig, want nu de bewerking van het zeer geliefde prentenboek van Maurice Sendak eindelijk gereed is, wordt duidelijk dat Jonze een unieke film heeft gemaakt die in 101 minuten laat zien hoe het voelt om een kind te zijn.
Het prentenboek van Sendak telde slechts tien zinnen, waardoor de makers noodgedwongen met een heel nieuw achtergrondverhaal rondom Max en de Maximonsters moesten komen. Jonze riep hiervoor de hulp in van schrijver Dave Eggers, die zelfs een roman uitbracht naar aanleiding van de film. De film gaat over de negenjarige Max, die na een ruzie met zijn moeder boos wegloopt van huis, in een boot springt en de wereld van de Wild Things binnenvaart. Daar wordt hij al snel uitgeroepen tot koning en beleeft hij leuke en minder leuke avonturen met de monsterlijke wezens, tot het moment aanbreekt om weer naar huis te gaan.
Voor de grote publieksfilm die Where the Wild Things Are wil zijn, is de film opmerkelijk experimenteel. Jonze, eerder verantwoordelijk voor Being John Malkovich en Adaptation (beide naar een script van Charlie Kaufman), hecht weinig waarde aan een traditioneel narratief en laat in een serie ogenschijnlijk losse scènes zien hoe de relatie tussen Max en de Wild Things zich ontwikkelt. Die aanpak herbergt het gevaar in zich dat de film op den duur als een herhaling van zetten gaat aanvoelen, wat in het laatste deel ook wel gebeurt, maar het is noodzakelijk om de kern van dit verhaal goed te verbeelden.
Meer dan een kinderfilm is Where the Wild Things Are namelijk een ietwat nostalgische terugblik op de kinderjaren en alle tegenstrijdige gevoelens die daarmee gepaard gaan. Max is een heel normaal jongetje dat zich niet begrepen voelt door zijn moeder en oudere zus en daarom vlucht naar een fantasiewereld. De Wild Things die hij daar ontmoet vormen elk een bepaald deel van zijn persoonlijkheid en symboliseren de angsten en dromen die elk kind ervaart. Max is creatief, druk, gevoelig en onzeker en wordt door de Wild Things mentaal en fysiek heen en weer geslingerd.
Met dank aan de Jim Henson Company, die ook verantwoordelijk was voor de Muppets, zien de monsters in Where the Wild Things Are er verbluffend mooi uit. Het is een gouden greep geweest om de special effects tot een minimum te beperken. De monsterpoppen zijn allemaal echt; alleen de gelaatstrekken zijn later digitaal toegevoegd. Doordat de Wild Things zo echt aanvoelen en Max ook met ze kan knuffelen en stoeien, voelt de film veel realistischer aan en begrijp je de emotionele achtbaan waarin Max zich bevindt beter. Ook de prachtige, in het zonlicht badende beelden van het Australische landschap dragen bij aan de authenticiteit van Max fantasiewereld. Wie zou hier nu niet heen willen vluchten?
Where the Wild Things Are is niet per definitie voor kinderen geschikt. De film kent de nodige enge momenten en de emotionele intensiteit van een aantal scènes zal voor de jongste kinderen te zwaar zijn. Het is veel meer een film die het kind in jezelf zal aanspreken en je doet terugverlangen naar je kindertijd, een periode van nieuwe ervaringen, onmacht en onbegrip, maar ook van plezier en speelsheid. Het is een niet te onderschatten prestatie dat een film zon effect weet te bereiken en hoewel Where the Wild Things Are niet helemaal perfect is en iets te lang duurt, is het meer dan de moeite waard de film alleen al daarvoor te bekijken.
