Er moest een Belgische regisseur aan te pas komen om de krakerswereld in het Amsterdam van de jaren zeventig in een film te verbeelden. Dorothée van den Berghe, die in 2002 debuteerde met Meisje, geeft in My Queen Karo een interessant inkijkje in die bijzondere wereld aan de hand van haar eigen jeugdherinneringen. Het levert een fijne, niets-aan-de-handfilm op die uiteindelijk echter een ietwat te vrijblijvende indruk achterlaat om echt te kunnen beklijven.
De tienjarige Karo verhuist in de jaren zeventig met haar Vlaamse vader en Waalse moeder van België naar Amsterdam omdat haar vader daar wil proeven van het vrije leven. Eenmaal aangekomen in het ongedwongen Amsterdam neemt het gezin zijn intrek in een krakerspand, waar een grote groep mensen zonder regels (en vaak ook zonder kleren) harmonieus met elkaar samenleven. Alles mag, niets moet, is het motto. Karo heeft het echter moeilijk om te aarden in Amsterdam, vooral omdat haar ouders het voortdurend met elkaar aan de stok hebben en zich weinig om haar bekommeren. Zelf weet ze ook niet precies wat ze wil en probeert ze haar hoofd boven water te houden in een wereld zonder regels. Regels die zij zo hard nodig heeft.
My Queen Karo roept wat het verhaal betreft gelijkenissen op met het Franse Stella. In die (grotendeels) autobiografische film van Sylvie Verheyde uit 2007 wordt ook een jong meisje gevolgd dat niet veel aandacht van haar ouders krijgt omdat die het te druk hebben met andere zaken, in dit geval het beheren van hun kroeg. Toch weet My Queen Karo het niveau van die film niet te evenaren. Het is moeilijk te zeggen waar dat aan ligt. Het zou kunnen komen door het feit dat de warmbloedige nostalgie van Stella, die de film deed uitgroeien tot een melancholische terugblik op de jeugd, in My Queen Karo ontbreekt. Maar ook het scenario van Van den Berghe zelf schiet ietwat tekort door de vrijblijvendheid en het gebrek aan drama, wat ertoe leidt dat de film tegen het einde als een herhaling van zetten begint aan te voelen.
Aan de acteurs heeft het in elk geval niet gelegen. Anna Franziska Jäger is ontwapenend als Karo en het grote Waalse talent Deborah François (LEnfant, La Tourneuse de Pages), die ongetwijfeld een glansrijke carrière tegemoet gaat, is verbluffend charismatisch als moeder Dalia. Ook goed gelukt is de fraaie vormgeving, die een mooi, authentiek inkijkje biedt in het krakersmilieu. Het zijn de beste elementen van My Queen Karo, een film die weliswaar altijd vermakelijk blijft, maar net dat beetje extra mist om echt bijzonder te worden.
