Audrey is op vakantie in haar geboortestadje in Frankrijk. Bij het bezoek aan haar ouders wordt al snel duidelijk dat er onderhuidse spanningen zijn die de reden moeten zijn geweest dat ze jaren geleden al naar Canada verhuisde. Hoe die spanningen zijn ontstaan wordt langzaam duidelijk in een overtuigend, maar vrij oubollig psychologisch drama.
Vroeg in de film weet de kijker al dat Audrey niet zomaar op bezoek gaat. Ze is zwanger, maar twijfelt sterk of ze het kind wel wil houden. De vakantie lijkt in de eerste plaats een vlucht uit haar vaste, gecontroleerde leven. Ze wil net als haar moeder Martine en grootmoeder Louise (aanwezig in mooi gemonteerde flashbacks van de jaren vijftig) zo onafhankelijk mogelijk zijn. Is het dan wel verstandig om te settelen met de vader van het kind, die ze eigenlijk altijd op afstand houdt?
Tijdens haar verblijf in het leegstaand ouderlijk huis van Martine vindt Audrey per toeval een klein boekje dat van Louise moet zijn geweest, met recepten, dagboekaantekeningen en een flinke smak geld. Beetje bij beetje komt Audrey erachter dat de spanningen met haar moeder een diepere oorzaak hebben.
Julie Lopes-Curval won in 2002 de prijs voor beste debuutfilm op het festival van Cannes met Bord de Mer. Mères et Filles is wederom een rustig opgebouwd ensembledrama dat zich afspeelt in een Frans kustplaatsje: een mooie locatie voor personages die zich niet op hun plek voelen, waarbij ze verlangend over de oceaan uitkijken.
Thematisch gezien valt Mères et Filles helaas nogal vaak in herhaling. Het overgrote gedeelte van de film beslaat uitvoerige dialogen waarin keer op keer één ding centraal staat: de afhankelijkheid van de vrouw. Een groot issue in de tijd waarin Louise leefde, dat klaarblijkelijk is overgedragen op de volgende generaties.
De sterk feministische lading is soms wel erg aanwezig, waardoor het echte drama wordt weggedrukt. Daarnaast is het spijtig dat de mysterieuze spanningen van weggestopte gevoelens die de film zo goed maken, steeds verder worden opgelost en eindigen in een veel te uitleggerige climax.
Het is vooral te danken aan de drie hoofdrolspeelsters dat deze film overeind blijft. Ze spelen de verschillende generaties vrouwen met een verfijnde mimiek, waarin vooral Deneuve weet uit te blinken. Kleine blikken of licht ongemakkelijke houdingen geven prijs dat er meer aan de hand is dan we denken. Het is spijtig dat dit uiteindelijk ook ingevuld moet worden.
