Overspel is een thema van alle tijden, dat door de jaren heen de meest uiteenlopende regisseurs tot grote, en minder grote, films heeft geïnspireerd. Denk bijvoorbeeld aan het zwijmelende Brief Encounter of het melancholische In the Mood for Love, maar bijvoorbeeld ook aan Komt Een Vrouw bij de Dokter van vaderlandse bodem. Het is dan ook geen gemakkelijke opgave iets nieuws toe te voegen aan dit klassieke genre, maar Italiaans regisseur Silvio Soldini probeerde het toch met Cosa Voglio di Piu, met wisselend succes.
Soldini, die nog steeds teert op het enorme succes van zijn feelgoodklassieker Pane e Tulipani, koos voor zijn nieuwste film een zeer realistische stijl die in eerste instantie geen verzengend liefdesdrama verraadt. De camera concentreert zich het eerste half uur volledig op Anna, een aantrekkelijke Italiaanse, begin dertig die alles lijkt te hebben wat ze zich maar kan wensen. Ze heeft een lieve, betrouwbare vriend, met wie ze samenwoont, een goede baan en een uitgebreide vriendengroep.
Hoewel er in dit deel van de film vrijwel geen drama voorkomt, is het toch met afstand het beste deel. Soldini observeert met enkele raak getroffen scènes het leven van Anna en slaagt erin het personage in korte tijd haarfijn te ontleden. Helaas kan zon situatie niet eeuwig voortduren, dus komt er al snel de eerste breuk in Annas schijnbaar perfecte leven. Tijdens een feestje op haar werk ontmoet zij de charmante ober Domenico, getrouwd met twee kinderen, en de vonk slaat gelijk over. De twee willen eerst nog niet toegeven aan hun gevoelens voor elkaar om hun geliefden geen pijn te doen, maar die bezwaren verliezen het uiteindelijk van de aantrekkingskracht die ze op elkaar uitoefenen.
Op het moment dat de relatie tussen Anna en Domenico op de voorgrond treedt, verliest Cosa Voglio di Piu aan urgentie. De clichés die in alle films over vreemdgaan te herkennen zijn, zoals de nerveuze telefoontjes tijdens familiediners of het in het geheim afspreken in groezelige hotelkamers, worden door Soldini ten overvloede ingezet. Daar komt bij dat het onduidelijk blijft waarom Anna zich halsoverkop stort in een relatie met een andere man terwijl ze in haar huidige relatie geen problemen lijkt te hebben. Of komt het omdat haar huidige vriend nogal aan de zware kant is? Het zou een wel heel makkelijk antwoord zijn.
Toch heeft de film wel wat interessante zijlijntjes die heel wat origineler zijn dan het herkenbare liefdesverhaal. Zo worden de gevolgen van de economische crisis mooi duidelijk in het personage van Domenico, die niet meer weet hoe hij zijn gezin moet ondersteunen. Ook de zoektocht naar zingeving van een generatie die alles lijkt te hebben is een belangrijk thema in Cosa Voglio di Piu (letterlijke vertaling: wat wil ik nog meer?). Daar komt bij dat het geen straf is twee uur lang te kijken naar het grootste Italiaanse talent van dit moment, Alba Rohrwacher, die vanwege haar jonge uitstraling nog steeds vaak wordt gecast voor jonge rollen maar hier aangeeft veel meer te kunnen. Helaas voor Rohrwacher, en de film, stelt dit scenario haar niet altijd in staat dat talent optimaal te tonen.
