Films waarin de hoofdpersonen onverwacht de zorg over een klein kind krijgen, zijn in Hollywood al talloze malen gemaakt en vaak met tamelijk platte of zelfs uiterst flauwe genreproducten als gevolg. Denk aan Three Man and a Baby, Big Daddy of het recente Life As We Know It. Dat deze eenvoudige formule ook voor een boeiende en aangrijpende arthousefilm kan worden aangewend, bewijst de Italiaans-Oostenrijkse productie La Pivellina. Regisseurs Tizza Covi en Rainer Frimmel hebben hun sporen verdiend als documentairemakers en weten in hun eerste fictiefilm een stijl aan te houden die daarop aansluit, wat een zeer eerlijk en integer portret oplevert van een Romeinse circusgemeenschap.
Als de werkloze circusartieste Patty op een dag haar kwijtgeraakte hond zoekt, stuit ze in plaats daarvan op de twee jaar oude Asia, die door haar moeder lijkt te zijn achtergelaten. Patty besluit zich over het kind te ontfermen en neemt haar mee naar het woonwagenkamp waar zij woont. Samen met haar man Walter en de dertienjarige buurjongen Tairo probeert Patty de moeder van Asia te vinden en haar ondertussen een warm en veilig thuis te bieden. Zoals het cliché voorschrijft blijkt de situatie misschien wel net zo heilzaam voor de (tijdelijke) pleegouders en hun onderlinge relatie als voor het kind.
La Pivellina is uiterst eenvoudig in opzet, maar weet wel van iedere scène iets moois te maken. Alle breed uitgemeten dagelijkse kleinigheden staan immers in dienst van de band die zich langzaam maar zeker tussen de kleine Asia en haar nieuwe familie vormt. De gedachte dat de moeder van het meisje haar ieder moment weer kan komen ophalen, creëert een gevoel van vergankelijkheid die de fragiele situatie in een nog zonniger licht zet. Want hoewel de circusartiesten het niet bepaald breed hebben, is er aan liefde geen gebrek. De film weet het klaar te spelen om dit over te brengen zonder goedkoop sentiment of dik aangezette muziek, wat het geheel alleen nog maar krachtiger maakt.
De regisseurs maakten eerder al een documentaire over een circusgemeenschap. La Pivellina sluit daarop aan door binnen dezelfde setting een soort modern sprookje te vertellen. Dat twee van de circusartiesten die daarin als zichzelf te zien waren, nu min of meer fictieve versies van zichzelf spelen (ze hebben immers dezelfde voornamen) komt de geloofwaardigheid alleen maar ten goede. Dat geldt overigens voor de volledige cast: allen maken met deze film hun acteerdebuut en allemaal leveren ze prachtig werk af, de kleine Asia misschien nog wel het meest van allemaal. La Pivellina had zich eenvoudig kunnen verliezen in zijn stijl maar blijft constant gefocust op de personages. En met zulke uit het leven gegrepen mensen en situaties is het lastig om niet ontroerd te raken.
