Het is de wereld in het klein, een middelbare school. Allerlei verschillende type mensen kom je ertegen, en veel van hen zijn ook te herkennen in Simon Werner a Disparu, het debuut van de Franse regisseur Fabrice Gobert. Waar hij in eerste instantie zon typisch Amerikaans highschooldrama lijkt af te leveren, wordt snel duidelijk dat Gobert veel meer van plan is met deze film die speelt met het verwachtingspatroon van het publiek.
In het begin van Simon Werner a Disparu wordt tijdens een feestje een lijk gevonden in de aangrenzende bossen. Een antwoord op de vraag wie dit is krijgen we dan nog niet, omdat regisseur Gobert al snel een paar weken terug springt in de tijd en door middel van een aantal diverse personages, onder wie het populairste meisje van de school, de sportheld en het buitenbeentje, laat zien wat er zich precies heeft voorgedaan op deze school en wat er is gebeurd met de spoorloos verdwenen Simon Werner uit de titel.
Het mooie van een genrefilm als Simon Werner is dat je de kijker al snel in slaap kunt sussen omdat die een bepaalde verwachting heeft, die vervolgens compleet op zijn kop kan worden gezet. Gobert doet dat door de film vanuit verschillende perspectieven te vertellen, zoals bijvoorbeeld het enigszins vergelijkbare Schemer dat ook deed. Daarnaast injecteert Gobert de film met een aantal traditionele thrillerelementen, die naadloos in het verhaal worden ingepast.
Wat misschien iets minder opvalt dan dit genrespel, maar daarmee niet minder is geslaagd, is de tijdsaanduiding van de film. Het valt al snel op dat deze scholieren niet in de weer zijn met telefoons en mp3-spelers zoals dat vandaag de dag het geval is. Dat is niet gek, want de film speelt zich af in het begin van de jaren negentig, hoewel daar nooit expliciet naar wordt verwezen. De kijker moet het zelf maar zien uit te vogelen, maar krijgt daarvoor voldoende aanwijzingen. Naast het ontbreken van hedendaagse apparatuur, valt namelijk ook de sfeervolle soundtrack van rockgroep Sonic Youth op en is ook aan de kledingsstijl te merken dat deze film zich niet in het heden afspeelt.
Het maakt van Simon Werner a Disparu een ongewone combinatie van een zeer ambitieus, maar ook zeer geslaagd speelfilmdebuut. Wie als debutant zon ongewone film aflevert, waarin verschillende genres door elkaar lopen en de kijker voortdurend op het verkeerde been wordt gezet, bewijst dat hij een filmmaker is om rekening mee te houden. Het mooiste aspect aan de film is overigens het buitengewoon abrupte einde, dat al het voorafgaande opeens heel erg relativeert.
