Na Perfume: The Story of a Murderer en The International is regisseur Tom Tykwer weer terug waar hij begon: in Duitsland, met een hypergestileerd liefdesdrama. Het bekendst zal hij nog steeds zijn om het virtuoze Lola Rennt, een film die net als zijn andere Duitse werken doordrenkt is met stijleffecten en om een relatie draait die door toeval compleet dreigt te ontsporen. Ook in Drei gebeuren keer op keer dingen die buiten de macht van de hoofdpersonen liggen, maar een grote invloed op hun relatie hebben.
Hanna en Simon zijn niet ongelukkig samen, maar lijken toch niet op één lijn te zitten. Hij luistert verbouwereerd naar zijn moeder als ze vertelt dat ze terminaal ziek is, terwijl zij eigenlijk meer geïnteresseerd lijkt in een krantenbericht over een aardbeving waarbij honderden doden zijn gevallen. Ze leven langs elkaar heen, maar worden allebei tegelijkertijd geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het leven. Ze zullen zich afvragen wat hun eigen leven voor zin heeft, maar praten daar niet met elkaar over. In plaats daarvan proberen ze er op eigen houtje achter te komen.
Hanna (een sterke rol van Sophie Rois) heeft het optimaal naar haar zin bij een voetbalwedstrijd met Adam, met wie ze in het geheim een relatie is begonnen. Simon moet op hetzelfde moment een pijnlijke operatie ondergaan. Het contrast tussen die zeer expliciet in beeld gebrachte chirurgische ingreep en de ontlading in het stadion, dwars door elkaar heen gemonteerd, is grof, maar toch lichtelijk komisch. Tykwer windt er op momenten met opzet geen doekjes om. Zijn lef, dat overal in Drei is terug te zien, is verfrissend.
Niet veel later ontmoet Simon zelf ook iemand bij wie hij zijn hart kan luchten. Laat die persoon nu net Adam zijn. De twee krijgen gevoelens voor elkaar en zo ontstaat er een bizarre driehoeksverhouding die op zijn Tykwers van toevalligheden aan elkaar hangt. Een klucht verpakt in een existentialistisch drama. Het behoeft geen verdere uitleg dat dat op momenten wringt.
Hoe poëtisch en menselijk het drama ondanks de woeste stijlmiddelen en vreemde plotwendingen ook wordt, de film werkt het beste als hij wordt bekeken als komedie. Een inktzwarte welteverstaan, waar de dramatische wendingen met een korrel zout genomen moeten worden. Drei is een film met een plot dat nog wilder en afwijkender is dan de stilering, maar waarbij je je geen moment hoeft te vervelen.
Lees ook het interview met Tom Tykwer.
